این لایک‌های خشن

پایگاه خبری گلونی، انوشه میرمجلسی: مرور چند دقیقه‌ای تیتر خبر‌ها، یک نتیجه گیری ساده را رقم می‌زند و آن این است که خشونت در ایران، از حد یک مساله اجتماعی عبور کرده است و به سمت یک آسیب اجتماعی در حرکت است.

عوامل متعددی می‌تواند در این بحران نوظهور دست داشته باشد. وضعیت نامناسب اقتصادی و معیشتی، زمینه را برای بروز خشونت فراهم کرده است. از سوی دیگر اختلاف طبقاتی میان اقشار مختلف و افزایش استرس ناشی از زندگی، بهانه‌ای برای جنگ‌های ریز و درشت و خشونتهای نوین است. در آماری که از سوی نیروی انتظامی منتشر شده است، در سال ۹۰ بیش از ۴۴ درصد قتل‌ها با سلاح سرد انجام شده که این آمار برای شهر تهران ۶۶ درصد است.

از آغاز سال ۹۵ هم چندین خبر با موضوع خشونت مخابره شده است که هر کدام به تنهایی نیازمند تحلیل و بررسی است. خشونت‌هایی که در پرونده «اعظم» رخ داده است با خشونتی که در پرونده قتل «ستایش» به چشم می‌خورد، از برخی جهات مرتبط است. شباهت‌هایی که باعث شده تا زنگ خطر گسترش یک آسیب اجتماعی به صدا درآید.

زنگ خطری که اگر جدی گرفته نشود، همچنان با خبرهای تازه شگفت زده‌مان خواهد کرد که سیل خبرهای مربوط به بی‌حرمتی و هتاکی به صفحات مجازی هنرمندان یکی از این اتفاقات تلخ ماه‌های اخیر است که بسیاری را شگفت زده کرده است. این حجم از بدرفتاری و بددهنی، با هیچ خطایی تناسب ندارد.

حال سوالی که مطرح می‌شود این است که این نگرانی‌ها تا کجا به چشم دولتمردان آمده است؟ این زنگ خطر جدی تا چه سطحی از مدیران و مسئولان شنیده شده است؟ کدام یک از مدیران و مسئولان آموزش و پرورش نسبت به راهکارهای مقابله با این حجم از خشونت اقدامی کرده‌اند؟ آیا وقت آن نرسیده است که در کنار تمامی دروس تخصصی و عمومی گنجانده شده در فهرست درسی دانش آموزان، چند واحد روان‌شناسی هم تدریس شود؟ وقت آن نرسیده که از سنین پایین به مهارت‌های زندگی بپردازیم و گوش نوجوانان را با راه حل پر کنیم نه شعارهای کلیشه‌ای و تکراری؟

برای درک اهمیت این موضوع، پیشنهاد می‌کنم کمی صفحات مجازی را بالا و پایین کنید و با حجم انبوهی از جمله‌های ناروا روبرو شوید و ببینید دنیای مجازی این روز‌ها آنقدر‌ها که به نظر می‌رسد، مجازی نیست و برشی است از دنیای حقیقی ما. همین دنیای در هم و آشفته‌ای که با یک سبقت نابه جا یا یک توقف ساده و کوتاه، به فحش و عربده و چاقو ختم می‌شود.

وقت آن رسیده که به روان آدم‌ها توجه کنیم و دست کمک به سمت علم روان‌شناسی دراز کنیم. هم حال را نجات دهیم و هم نسل فردا را محکم بار بیاوریم.

پایان پیام