لری نباشد فارسی هم نخواهد بود

پایگاه خبری گلونی، محمد بهاروند: ما در کشوری با گستردگی اقوام زندگی می‌کنیم و منکر این نیستیم برای تعامل میان این قوم‌ها، اتحاد و پیشرفت، نیازمند زبان و رسم‌الخط مشترکی خواهیم بود.

اما در خصوص زبان‌های بومی، ما باید پاسدار و امانت‌دار پیشینیان باشیم. چرا که به‌صورت مستقیم به حفظ هویت ما بستگی دارد. در واقع به‌خاطر مقرب بودن این گویش‌ها به زبان فارسی، با فراموشی گویش و زبان بومی خود زمینه نابودی زبان فارسی را هم فراهم خواهیم کرد. با گسترده شدن فضای مجازی همواره این خطر وجود دارد که زبان‌های بومی دچار انقراض شوند. غافل از اینکه مدرن شدن بدون هویت، ما را به ماشین‌های آهنی تبدیل خواهد کرد. ماشین‌هایی بدون روح که به مرور زمان زنگار آن‌ها را از پا در خواهد آورد.

در سرزمینی به گستردگی قومی و جغرافیایی ایران، ما اگر نتوانیم فرهنگ و زبان خود و پدرانمان را‌ به خیال مدرن شدن و صعود به قله، به فرزندانمان منتقل کنیم، آن‌ها را ناخواسته به سمت دره‌ی بی‌هویتی و جنگ روانی (که بودم؟ که هستم؟) سوق خواهیم داد.

نابودی زبان یعنی به تاراج بردن هویت، ادبیات شفاهی و کتبی

این فاجعه زمانی بیش از پیش دامن‌گیر خواهد شد که بزرگان اهل فرهنگ با زبان غیر بومی با فرزندان خود صحبت کنند. آن هم بدون توجه به این نکته که در صورت گرایش ما به استفاده نکردن از زبان بومی چه کسی می‌خواهد ظرفیت و ضرافت این زبان و ضرب‌المثل‌های کهن را به نسل بعد منتقل کند.

بدون شک نابودی زبان یعنی به تاراج بردن هویت، ادبیات شفاهی و کتبی، ضرب المثل‌ها، ترانه‌های کهن، آداب و رسوم و اسطوره‌ها.

زنگ خطر این فاجعه به صدا در آمده است و ما برای پیشگیری فقط کافی است از امروز به فرزندانمان زبان مادری بیاموزیم و یا اگر به زبان غیر زبان مادری صحبت می‌کنیم زبان مادری را جایگزین آن کنیم.

پایان پیام