ابرانسان‌های محیط‌بان

پایگاه خبری گلونی، رضا ساکی: از وقتی که خبر شهادت پرویز هرمزی و محمد دهقانی و منوچهر شجاعی را شنیدم دارم با خودم کلنجار می‌روم که خودم را قانع کنم که کاش زنده می‌ماندند اما راستش تا حالا راضی نشدم. چرا؟ چون از لحظه‌ای که خبر شهادت‌شان منتشر شد فضای مجازی دگرگون شد. محیط‌بانان و دوست‌داران محیط‌زیست به هم تسلیت می‌‌گفتند. خبرگزاری‌ها عکس‌‌هایشان را منتشر می‌کردند و تسلیت می‌گفتند. مردم از بزرگی آنها و غیرتشان سخن به میان می‌آوردند و دوستان از دل‌نازک و دوست‌دار طبیعت‌شان.
از دیروز تا حالا که دارم این یادداشت را می‌نویسم دارم به این فکر می‌کنم اگر به جای پیکر پاک آنان پیکرهای دیگری در ارتفاعات گنو و بمو روی زمین افتاده بود چه اتفاقی می‌افتاد؟ بعد ماموران را می‌بینم که هرمزی و دهقانی و شجاعی را دست‌بند زده‌اند و دارند می‌برند. بعد می‌بینم که عکس‌هایشان در زندان منتشر می‌شود و تحقیقات را برای چگونگی قتل! آغاز می‌کنند. بعد حدس می‌زنم که بعد از سه روز آنها را فراموش می‌کنیم تا در یک دوره پنج ساله، شش ساله یا ده ساله روند پرونده‌شان طول بکشد و نحیف‌ و نحیف‌تر بشوند و عاقبت هم حکم اعدام بگیرند. از دیروز تا حالا دارم به این فکر می‌کنم که اگر خانواده‌هایشان حق انتخاب داشتند کدام را انتخاب می‌کردند؟ شهادت و مرگ در یک لحظه یا سال‌ها با مرگ زندگی کردن را؟
نمی‌دانم. واقعا نمی‌دانم باید برایشان خوشحال باشم یا ناراحت؟ از دیروز وقتی به پیکرهای خونین‌شان فکر می‌کنم که سربلند در کوهستان افتاده است حسی از خشم و نفرت و غرور و زیبایی در من ترکیب می‌شود که وصف‌ناشدنی است. وقتی که ناگهان خواندم که سه محیط‌بان شهید شده‌اند بدون آن که بدانم آنها کیستند و چه سنی دارند و چند تا بچه چشم‌انتظار آنهاست، اشک ریختم. به مظلومیت‌شان گریه کردم. وقتی فکر کردم شاید جان‌شان را بر سر یک حیوان زبان‌بسته از دست داده‌اند غبطه خوردم و وقتی فکر کردم آن شکارچیان بی‌شرف چگونه راحت به سمت آنها شلیک کرده‌اند،‌ دیوانه شدم.
حالا اما دلم گرم است. حالا که دارم این یادداشت را تمام می‌کنم کانال احمد بحری هی صدا می‌کند و پیام پشت پیام می‌آید. دل‌گرمی را باز محیط‌بانان به ما می‌دهند که از دیروز کمربندهایشان را سفت کرده‌اند و بغض‌شان را فرو برده‌اند و فریاد می‌زنند که یک‌صدا آماده شهادتند. حالا دیگر برایم فرقی نمی‌کند که هرمزی‌ها و دهقانی‌ها و شجاعی‌ها شهید بشوند و در آسمان باشند و یا دستگیر! بشوند و به زندان بروند. این گروه، این صنف، این ابرانسان‌ها، این محیط‌بانان، همیشه افتخار هستند. چه در آسمان چه در زمین.
خدایا خودت پناه محیط‌بانان و جنگل‌بانان باش و دشمنان‌شان را گرفتار تیر غیب کن.
پایان پیام