دربست در خدمت فرهنگ باشیم

پایگاه خبری گلونی، انوشه میرمجلسی: برپایی هفته‌های فرهنگی استان‌ها در پایتخت کشور، چند سالی است که بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. از تلاش و تکاپوی اهالی فرهنگ و هنر برای معرفی هرچه بهتر داشته‌ها و سرمایه‌های فرهنگی و هنری، اینطور می‌توان نتیجه گرفت که برپایی چنین همایش‌ها و نمایشگاه‌هایی تا چه حد در اقتصاد فرهنگی استان‌ها موثر است. اقتصاد فرهنگی هر استان که گاهی در رخوت و رکود کامل به سر می‌برد و تنها برگزاری همین نمایشگاه‌هاست که می‌تواند موجی هرچند کوچک در دل این رکود ایجاد کند.

از توجه به چگونگی برپایی هفته‌های فرهنگی می‌توانیم به چند نتیجه ساده برسیم.

اول اینکه به نظر می‌رسد هر فعال فرهنگی، برای ارائه دستاوردهای خود نیازمند فضایی متفاوت از محدوده جغرافیایی خود است و این ویترین تازه می‌تواند روح تازه‌ای در کالبد هنرمند بدمد و برپایی هفته‌های فرهنگی و نمایشگاه‌های خارج از استان، همان روح تازه‌ای است که هر فعال فرهنگی به آن نیازمند است.

دوم اینکه حضور مسئولان در نمایشگاه‌ها و هفته‌های فرهنگی و بازدیدشان از دستاوردها، می‌تواند به تصمیم‌گیران عرصه فرهنگ کمک بزرگی کند تا بی‌واسطه، آنچه در عرصه فرهنگ ارائه می‌شود را ببینند و دغدغه‌ها را بشنوند. دغدغه‌هایی که گاه پشت درهای بسته ادارات و جلسات پی در پی آن، از یاد می‌رود و نشنیده می‌ماند.

سوم اینکه برپایی نمایشگاه‌ها و هفته‌های فرهنگی حس رقابت را در بین فعالان عرصه فرهنگ و هنر ایجاد می‌کند. حسی که گاه در روزمرگی‌ها گم می‌شود و از واقعیت عقب می‌ماند.

و آخرین نتیجه که به نظر می‌رسد مهمترین دستاورد برپایی نمایشگاه و هفته‌های فرهنگی است، آشنایی بیشتر مردم با فرهنگ دیگر استان‌ها است. مردم با حضور در چنین فضایی با فرهنگ بومی هر استان آشنا می‌شوند و داشته‌های ذهنی‌شان را با آنچه در واقعیت جاری است تطبیق می‌دهند و اصلاح می‌کنند. معرفی فرهنگ هر استان، می‌تواند به همدلی ختم شود و مردمی که رسم همدلی را یاد بگیرند در دام نگرش قومیتی و تبعیض‌های نژادی نمی‌افتند.

با مرور این نتایج و تامل در نمایشگاه‌ها و هفته‌های فرهنگی برپا شده، به چند نقد کوتاه هم می‌توان اشاره کرد از جمله هزینه‌های گزافی که صرف ساخت دکور و برپایی آن می‌شود که در عمل هیچ تاثیری در معرفی هرچه بهتر فرهنگ و هنر یک استان ندارد. این موضوع در چندسال اخیر بیشتر از آنکه مهم باشد، مورد توجه قرار گرفته است و در برخی نمایشگاه‌ها هزینه ساخت دکور از تهیه محصولات فرهنگی بیشتر است.

نقد بعدی برمی‌گردد به نگرش محدود و درون استانی برخی فعالان فرهنگی که از فرصت ایجاد شده جهت معرفی فرهنگ و هنر استان خود، استفاده‌ای نمی‌برند و مدام نگاهشان به رقبای هم‌استانی‌شان است. بی‌آنکه به نگاه مخاطب خارج از استان بیندیشند و در این نکته تامل کنند که در فضای فرهنگی و هنری موجود، آنچه بی‌اهمیت است دعواهای معمول و همیشگی آنهاست. مخاطب برای آشنایی با فرهنگ و هنر آمده است و این مهمترین هدفی است که باید دنبال کرد.

هر حرکت فرهنگی مقدمه‌ای برای رشد و پویایی فرهنگی است. مرور این نکات تنها از این جهت حائض اهمیت است که اصل را از یاد نبریم و سرگرم جزئیات بی‌ارزش نشویم.

پایان پیام