تئاتر باید این طوری باشد

تئاتر باید این طوری باشد

پایگاه خبری گلونی، شهرام گیل‌آبادی: گاهی آدم نمی‌خواهد بشنود. بعضی حرف‌ها شنیدنی نیستند. آدم بدون رفیق مانند آدم دنیا گم کرده است. کسی که ناشنواست و هیچ ترفندی هم شنوایش نمی‌کند. تئاتر نیاز به اتفاق دارد. زندگی نیاز به هوا دارد. تئاتر را باید فهمید، مثل یک دیالوگی که نیاز به گفتن ندارد. تئاتر نباید اجازه دهد تماشاگر وزنش را روی صندلی احساس کند. تئاتر باید پلک‌ها را باز و فکرها را فعال نگهدارد. بازی را باید از تئاتر گرفت. زندگی را باید به تئاتر داد. زندگی قصه‌گوی تئاتری دیگر دمده شده است. مردم واقعی را باید به مردم نشان داد. در هر تکراری کشفی نهفته است. هیچ تکراری بی‌آبرو نیست. تکرار را هم باید از زاویه‌ای متفاوت دید. مثل آدم‌های معمولی که وقتی طور دیگری به آنها نظر می‌اندازی این قدر جذاب می‌شوند که به یاد عروس تازه بزک کرده می‌‌افتیم.

تئاتر باید این طوری باشد

بعضی تکرارها آدم را بزرگ می‌کنند. بعضی شکستن‌ها اما آدم را بزرگ می‌کنند. اگر از شکستن کوچکی ریشه بزند، زود آدم تکراری می شود. در حد یک تکرار بی‌انتها، کلافی به هم پیچیده؛ گاهی شیکی سالن تئاتر و بوی ادوکلن بورژوازی تمام عشقم را به مخاطره می‌اندازد. عسرتی به دلم می‌نشیند. تماشاگر زخم نباید بی‌درد باشد. بی‌دردی بیماری لاعلاجی است. آدمی که نخواهد بشنود با سمعک هم نمی‌شنود. تئاتر باید از دل شنیده شود. باید از دل دیده شود. تئاتر باید به جوششی تحولگرا برسد. برای هزاران شخصیت اساطیری که نقص تراژیک را به جان خریدند تا انسان به کاتارسیست برسد متاسفم. انسان امروز خوداز نقص بینایی و شنوایی رنج می‌برد. هنرمند مدرن هم به فکر اسپانسر است. در کشوری که  سنجش هنر به دست دلالان و مخاطبان هنر، خرده به دوران رسیده‌ها هستند، باید روبه کوه قدم زد. دوستان بفرمایید کوه.

پایان پیام