آیین گل، آیین آبروی زمین است

پایگاه خبری گلونی، شهرام گیل‌آبادی: غبار تن سر به آسمان می‌ساید. دو دست بر زمین، هزاران سال بعد، انسان در گذرِ آسمان هم که باشد، به خاک آبرو می‌بخشد. خاک برمی‌خیزد. آسمان و زمین پیوند می‌خورند و یگانه می‌شوند. نوایشان آهنگِ هستی می‌گیرد تا پیغامی یکتا را به فریاد از خود به‌جا بگذارند.
آیین گِل آیینِ دل است. آیین یگانگیِ هر آن‌چه هست. آیینِ فریاد حق است. آیینی که می‌پرسد «می‌دانی وجود چیست؟» می‌پرسد «بپرس تا بدانی…» دانستن رسیدن است. احرام بر زمین. حجی دیگر برپامی‌دارد عشق. حق‌طلبی همان شیرخواره‌ای است که لبخندی محو بر لبانش خشکیده است. همان چشمان مصممی است که شمشیر را به تردید نمی‌نشاند. حق‌طلبی گذاشتنِ همه چیز بر زمین است و ایستادن در مقابل همه‌ی زمینیان. آسمان روشِ خود را دارد. آیین گِل آیینِ آبروی زمین است. آخرین فرصت برای بازیابیِ خاک تیره.
عاشورا در سرزمین کوهستان‌های سرافراز و چشمه‌های برآمده از دلِ مادرانِ گلونی‌به‌سر. یعنی که می‌مانیم تا کوه بماند. شب عاشورا، مادرم ماه و پدرم کوه و شهر و دیارم، همه‌ی آیین دلباختگی دخترک ناف‌بریده‌ی جوانان سرزمینم، خاکِ رس و گلاب می‌شوند، و حوضچه‌هایی که همه‌ی رنگ‌های انسان زمینی را فرومی‌گذارند و تبدیل می‌کنند به یک رنگ. به بی‌رنگی خاک. من و تو و ما همه خاک می‌شویم تا بگوییم اگر دو دست بر زمین است، این دو دست آبروی زمین است. دست می‌تواند دل باشد. از امروز می‌توان وقتی را برای صدا کردن دست‌هایمان بگذاریم با نام جدیدِ دل. این دست‌ها دیگر دست معرفت و گره‌گشایی می‌شوند.
عباس دو دست بخشید تا در انتهای عمر رازِ زمین را بگشاید. دل‌های رمزگذاری‌شده را رمزگشایی کند، و تا عمر زمین مایه‌ی آرامش دل‌ها باشد. آیین گِل آیینِ رازگشایی از ارتباط زمین و آسمان است. آیینِ گل منسک دیرپای مردم خرم‌آباد است در عزای حسین. روایت می‌کنند که از سوگ سیاوش تا به حال پایدار مانده است. این آیین و دسته‌رویِ عزای اباعبدالله هیچ مانندی ندارد. آیینِ گل آیین بی‌همتای دل سپردن به دلدار است.

پایان پیام