کی پروانه خواهی شد؟

کِی پروانه خواهی شد؟

پایگاه خبری گلونی فرزانه ناظری: سه‌شنبه ۱۴ دی‌ماه در تالار رودکی تهران اختتامیه دومین کنگره ملی شعر عفاف و حجاب برگزار شد.

جمعی صمیمی و کاربلد که با حضور حمید قبادی دبیر کارگروه مد و لباس، تعدادى از شاعران و اهالی ادب، همچون محمدعلی مجاهدی، اسماعیل آذر، سعید بیابانکی و حجت‌الله اشرف‌زاده و به دبیری سیدحمیدرضا برقعی برگزار شد و شاعران برگزیده این کنگره معرفی و تقدیر شدند.

مراسم آراسته و دلنشین به اتمام رسید و البته آغازی بود برای راه‌اندازی سومین کنگره.

 اما هدفم شرح چگونگی برگزاری این اختتامیه نیست. تمام مسیر بازگشت به خانه را به این فکر می‌کردم که چقدر این روزها جای خالی عفاف را کم داریم. وقتی می‌گویم عفاف، از حال خوبی حرف می‌زنم که پشت تمام شلوغی‌های این روز‌ها گم شده است. دوستش داریم و اگر به چشممان بیاید تحسینش می‌کنیم. اما نبودنش را عادت کرده‌ایم. همه ما خوب می‌دانیم چقدر کم و نایاب است، گم است. نیست اصلا گاهی و چقدر احتیاج داریم که زیر سایه مهربانی‌اش نفس بکشیم و قد بلند کنیم.

از پوشش حرف نمی‌زنم که در جای خود مهم و ارزشمند است. از زیبایی کلمه «عفاف» حرف می‌زنم. از رفتار مهربانانه‌ای که غمگینت نمی‌کند. از چشم‌هایی حرف می‌زنم که سلامت است و دریچه روح، از‌‌ همان چشم‌هایی که تا نگاه‌شان می‌کنی دلت قرص می‌شود و دست‌هایی که جز مهر نمی‌کارد و جز عشق نمی‌خواهد. این‌ها که باشد، آراستگی ظاهری هم می‌آید، نمی‌آید؟

کِی پروانه خواهی شد؟

اینکه خیر هم را بخواهیم، یعنی زیر سایه عفت زندگی می‌کنیم. اینکه دروغ را سرمشق نکنیم یعنی فکرمان، ذهنمان، زبانمان حجابی دارد رویایی. خیابان‌ها و کوچه‌ها را با هزار و یک سوال رد می‌کردم و به این فکر می‌کردم که راه‌مان دور است و مسیر سخت، جاهای خالی روز به روز پر رنگ‌تر می‌شود و طرح لبخند روی لب‌ها هر روز کمرنگ‌تر. انگار یادمان می‌رود که گاهی دلمان روشن و شفاف نیست.

اگر می‌گویم عفاف، یعنی بیا فرا‌تر از یک اختتامیه و یک کنگره حرف بزنیم. بیا چشم‌هایمان را ببندیم و آرزو کنیم که کاش روزی برسد پوششمان پاک، کلاممان پاک، نگاه‌مان پاک و شهر و خانه‌هایمان همه لبریز حس زندگی باشد، تا نفس بکشیم زیر سایه رحمتی که بی‌امان بر سرمان می‌بارد.

اگرچه دیدار این جماعتِ روشن در کنار هم دلگرمی بزرگی است، با خودم می‌گفتم کاش تمام نشوند این کنگره‌ها و جشنواره‌ها و آنقدر مستمر باشد تا حال دل‌هایمان خوب‌تر شود و جسممان مستور باشد از هر چه تاریکی، با امید به آن بالا سری که زیباست و دوستدار زیبایی.

برای خواندن مطالب دیگر می‌توانید به سایت گلونی مراجعه کنید.

ویدیوهایی درباره این موضوع در آپارات گلونی ببینید.

پایان پیام