قصه‌ای را ساختم که مدت‌ها دغدغه‌ام بود

«مرتضی‌علی عباس‌میرزایی» کارگردان «انزوا» گفت: سال‌ها قبل سیناپسی را خواندم که بسیار برایم جذاب بود و مدت‌ها دغدغه ساخت آن را به عنوان اولین فیلم بلندم داشتم. «انزوا» داستان مردی است که بعد از ۶ سال حبس، برای اولین بار به او مرخصی داده می‌شود.

به گزارش ستاد خبری جشنواره فیلم فجر، مرتضی‌علی عباس‌میرزایی در زمینه فیلم کوتاه فیلمسازی حرفه‌ای به حساب می‌‌آید و در جشنواره‌های داخلی و خارجی شرکت کرده و موفق به کسب جوایز مختلف شده است. او در سی و پنجمین دوره جشنواره فیلم فجر، با اولین اثر سینمایی‌اش به نام «انزوا» حضور دارد. عباس‌میرزایی گفت: «سال‌ها قبل در دفتر امیر سمواتی، سیناپسی خواندم که بسیار برایم جذاب بود. همیشه کنجکاو بودم که چه بلایی سر آن قصه می‌آید تا اینکه تصمیم گرفتم اولین فیلم بلندم را بسازم. آنقدر این سیناپس مرا درگیر خود کرده بود که سراغش رفتم. با احمدرفیع‌زاده صحبت کردم تا ایشان فیلمنامه را کامل کند. به هر حال بعد از تکمیل، فیلمنامه به من واگذار شد. فیلمنامه را به ارشاد فرستادم. پس از چندی با اکبر نبوی که نماینده شورای پروانه ساخت بود، جلسه گذاشتیم. ایشان تلویحا از من خواست تا این قصه را کنار بگذارم. در واقع دیدگاهی از فیلمنامه داشتند که وقتی شنیدم بسیار برایم جالب بود چراکه از این منظر نگاهش نکرده بودم. فرصتی به من داده شد تا فیلمنامه را بازنویسی کنیم. متأسفانه «احمدرفیع‌زاده» نپذیرفت و قرار شد، بازنویسی را خودم انجام بدهم. بعد از بازنویسی، فیلمنامه را به احمد دادم و بعد کلی گپ، به هم‌سویی نظر و توافق رسیدیم. فیلمنامه دوباره به ارشاد فرستاده شد و شورای پروانه ساخت بسیار از فیلمنامه جدید استقبال کردند. «انزوا» داستان مردی به نام پرویز است که بعد از ۶ سال حبس، برای اولین بار به مرخصی می‌رود. همسرش فوت شده و او قرار است سرپرستی بچه‌ها را واگذار کند.»

عباس‌میرزایی در ادامه درباره تولید و فرآیند جذب سرمایه برای فیلمش گفت: «من رفقای خوب زیادی دارم. رفیق‌هایی که به من اعتماد دارند. دوستانی چون امیرعلی دانایی، پیمان جعفری و مهدی ایل‌بیگی. آنها بسیار مرا به لحاظ روحی همراهی کردند. پیمان جعفری برای سرمایه ساخت فیلم، فرشاد بیات و پیمان جعفری و خودم، دست به کار شدیم و مسئولیتش را بر عهده برگرفتیم. در طول ساخت فیلم دوستان خوبی کنارم بودند و با اعتماد کامل به نتیجه، همراهی‌ام کردند. همیشه و همه‌جا می‌گویم اگر شش نفر نبودند، «انزوا» ساخته نمی‌شد؛ مادرم، خواهر عزیزم، امیرعلی دانایی، مهدی ایل‌بیگی و فرشاد بیات»

ادغام بخش «سودای سیمرغ» و «نگاه نو»
عباس‌میرزایی گفت: ادغام بخش «سودای سیمرغ» و «نگاه نو» اتفاق بسیار خوبی است. اگر دوستان این کار را نمی‌کردند، اتفاقات مجبورشان می‌کرد. نکته جالبش این است که محمدحیدری در سال دوم دبیری‌اش، توانست با شجاعت این تصمیم را اجرایی کند. افراد دیگری بودند که شرایط‌شان نسبت به محمدحیدری بهتر بود، اما دست به این کار نزدند. البته هرچند با ادغام این دو بخش موافقم، با ورود فیلم‌های هنر و تجربه به بخش اصلی مخالفم. نه این که این فیلم‌ها کیفیت مطلوب ندارد، که بسیاری از آنها فیلم‌های خوب و قابل تأملی هستند، اما اگر برای این بخش هویت قائلیم، باید بخش‌اش را جدا کنیم، چرا که مقایسه و حضور در بخش اصلی، آنها را زیر چرخ دنده‌های سینمای بدنه خُرد خواهد کرد.»
وی در ادامه درباره عجله و شتابی که جوانان در ساخت فیلم بلند دارند، گفت: « این عجله اصلا درست نیست. شاگرد من، با من درخواست مجوز کارگردانی داده است و وقتی رد می شود، معترض هم هست که چرا پذیرفته نشده! اگر به جای سازمان سینمایی بودم، به مدت یک سال قانون پروانه ساخت را برمی‌داشتم و به همه اجازه می‌دادم، فیلم‌شان را بسازند. به هر حال فیلم یک محصول است. باید عرضه بشود. وقتی فیلمساز با سینمادار مستقیم در ارتباط باشد، خواهد دید که ساخت فیلم، آنچنان سهل و آسان هم نیست. اینکه شرایط فیلمسازی آسان شده، دلیلی نیست که افراد مدعی شوند و بخواهند ره صد ساله را یک شبه طی کنند.»
وی همچنین درباره تغییر قوانین و تغییر دبیر جشنواره گفت: «در فستیوال‌های معتبر دنیا، قوانین بعد از آزمون و خطا فیکس می‌شود و تغییر نمی‌کند. به شخصی اجازه می‌دهند تا ایده‌هایش را اجرایی کند نه اینکه بعد از اولین سال تجربه کنارش بگذارند و بروند سراغ نفر بعدی! کاش می‌شد یک شورا تشکیل داد و تمام دبیران جشنواره در آن به اجماع می‌رسیدند و تجریبات‌شان را وسط می‌گذاشتند و از دلش به یک قانون مدون برای جشنواره می‌رسیدند تا دیگر شاهد سلیقه‌ای رفتار کردن نباشیم و تکلیف همه با جشنواره مشخص باشد.»

یک پیشنهاد به دبیر جشنواره
عباس‌میرزایی گفت: «این پیشنهاد را به دبیر محترم سال بعد می‌دهم… ای کاش می‌شد که قبل از برگزاری جشنواره، فیلم‌ها به منتقدان و اهالی رسانه نشان داده می‌شد و در نهایت جشنواره فجر تنها یک جشنواره مردمی بود و بعد از گذشت این ده روز، جوایز به برگزیدگان اهدا می‌شد… این اتفاق باعث می‌شد تا منتقدان و اهالی رسانه جانی دوباره بگیرند. وقتی اهالی مطبوعات، فیلم‌ها را زودتر دیده باشند، درباره فیلم‌ها قلم می‌زنند و مخاطب بر اساس این نقدها، فیلم‌ها را انتخاب می‌کند. با این اتفاق موضوع «خوانش یا خواندن» اتفاق می‌افتد و از طرف دیگر به قول هوشنگ گلمکانی اهالی مطبوعات سطح پیدا می‌کنند. این جفا سالهاست که در حق منتقدان و اهالی رسانه و در نهایت مردم و مخاطب شده است.»

سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر به دبیری محمد حیدری بهمن‌ماه سال جاری برگزار می‌شود.

#فجر۳۵

پایان پیام