«وارونگی» در وارونگی

«وارونگی» در وارونگی

پایگاه خبری گلونی، انوشه میرمجلسی: مدارس تهران باز هم تعطیل شد. علت؟ وارونگی دما و افزایش غلظت آلاینده‌ها.
موضوعی که کم‌کم برایمان عادی می‌شود. کم‌کم یاد می‌گیریم که پاییز و زمستان‌مان را با این عبارت‌ها سر کنیم. کم‌کم یاد می‌گیریم که روزهای آلودگی، چه بخوریم و چه نخوریم. چه بپوشیم و چه نپوشیم. یاد می‌گیریم زندگی در تهران دو وجه دارد. یکی روزهای سالم و یکی روزهایی که وارونگی دماست. وارونگی حالا از یک کلمه لوکس و ناشناخته تبدیل شده به یک کلمه همه فهم و پرکاربرد. حالا کسی از به کار بردنش در جمع معذب نمی‌شود. حالا همه می‌دانند که وارونگی دما به عنوان یک عبارت زیست محیطی هویت مستقلی دارد.
اما با همه اینها هنوز کسی نمی‌داند وارونگی چه بلایی سر زندگی و روابط‌مان می‌آورد. هنوز  گمان می‌کنیم مثل هر پدیده زیست محیطی دیگری می‌آید و می‌رود. هنوز نمی‌دانیم که سلامت زندگی‌مان تا چه حد به هوایی که نفس می‌کشیم بستگی دارد.
همین روزها که در وارونگی دما به سختی نفس می‌کشیم، فیلم «وارونگی» هم در حال اکران است. فیلمی که روایت خودِ ماست. فیلمی که آینه‌ای برابرمان می‌گذارد و یادآوری می‌کند که در بحران وارونگی و افزایش غلظت آلاینده‌ها، چقدر تنها و آسیب‌پذیریم. یادمان می‌اندازد که همه روابط عاطفی‌مان می‌تواند به اشاره‌ای فرو بریزد، اگر محیط زندگی‌مان دستخوش بحران شود و این بار بحران، در نفس کشیدنمان جا خوش می‌کند.

ما ترجیح می‌دهیم به جای تماشا و تفکر، به روی دیگر سینما توجه کنیم و سر بچرخانیم از روایت واقعی یک فیلم بی‌حاشیه. چرا؟ چون هنوز گمان می‌کنیم کاری از ما ساخته نیست جز عادت کردن. گمان می‌کنیم باید سوخت و ساخت. گمان می‌کنیم خوردن یک لیوان شیرِ بیشتر معجزه می‌کند و بهتر است بگوییم و بخندیم و هشدارها را نادیده بگیریم و چشم ببندیم به ردپای خاکستری  زندگی‌مان. چشم می‌بندیم به تنیده شدن درد و خستگی، میان شاخ و برگ‌های زندگی.
و یک روز که دور نیست مجبور خواهیم شد به رفتن و گریختن با نفس‌هایی که به شماره افتاده است. مجبور خواهیم شد به پذیرش این بلای تدریجی و تسلیم می شویم، تسلیم وارونگی. پایان پیام

برای خواندن مطالب دیگر می‌توانید به سایت گلونی مراجعه کنید.

ویدیوهایی درباره این موضوع در آپارات گلونی ببینید.