تا حادثه بعدی خدانگهدار

پایگاه خبری گلونی، آرشین ساکی: حادثه پلاسکو را یادتان هست؟ حدود یک ماه است که از تخریب ساختمان پلاسکو و مرگ آتش‌نشان‌های فداکار می‌گذرد اما به راستی کدام یک از برنامه‌ها تحقق یافت و چند قدم در راه پیشگیری از بروز چنین حوادثی برداشته شد؟ چند ساختمان بیمه شد؟ چقدر برای مدیریت بحران برنامه‌ریزی شد تا اگر بار دیگر چنین حادثه‌ای روی داد کسی قربانی نشود؟
یک ماه پیش در چنین روزی به خانه که می‌آمدم از حجم پیام‌های رسیده از حادثه پلاسکو و حواشی آن تا ساعت‌ها مشغول خواندن و فیلم دیدن بودم. چه بسیار مردمانی که از آن‌ها خواهش می‌شد محل حادثه را خلوت کنند، چه خبرنگارانی که از این که اجازه نداشتن برای ورود به آن مکان گلایه‌مند بودند. چه هنرمندانی که اشک‌ها ریختند و ابراز همدردی کردند. چه برنامه‌ها… چه طرح‌ها… چه مسئولانی که متعهدانه پای کار آمدند و برای آرام کردن مردم حرف‌ها زدند. چه قول‌ها و چه باورها… اما حالا نه خبری از آن مردمان در صحنه است، نه مسئولین و نه خبرگزاری‌ها. حالا که باید برنامه‌ریزی می‌شد برای بازسازی ساختمان‌های شبیه پلاسکو همه رفتند تا برنامه بعدی.

گویی فقط در همان حال و هواست که همه سر ماجرا را می‌گیرند و تا انتها می‌روند. این سرد شدن‌ها و به قول معروف فراموشی‌ها فقط در مورد حادثه پلاسکو نبود. هر اتفاقی در مملکت ما بیفتد ماجرا همین است. اولش همه طوری سراغش را می‌گیرند، فیلم می‌گیرند، خبر می‌نویسند که با خودت می‌گویی ما ته رسیدگی هستیم ولی بعد از چند روز که آب‌ها از آسیاب افتاد همه می‌روند پی کار و بار خودشان. راست می‌گویند تب تند زود به عرق می‌نشیند. به راستی ما هم مردمانی هستیم که تب تند داریم. اگر با دقت بیش‌تر به دور و اطرافمان نگاه کنیم متوجه‌ می‌شویم خوزستان الان موقعیت مناسبی ندارد، همین روزهاست با این وضعیت نابه‌سامان اتفاقی بیفتد که شاید تبعاتش قابل پیش‌بینی نباشد. شمال کشور به صورت دیگر درگیر مشکلات است. بلایای طبیعی هم که معرف حضور همه‌تان هستند. حرفم این نیست که می‌شود جلوی بارش باران، سیل، زلزله، آتش‌گرفتگی و یا اتفاق‌های دیگر را گرفت. نه. اما با کمی دوراندیشی و برنامه‌ریزی می‌شود از بزرگ شدن حادثه جلوگیری کرد. طوری‌که اگر اتفاق افتاد کمترین خسارت را داشته باشد. عزیزانی که برای جلوگیری از حادثه‌هایی نظیر پلاسکو برنامه‌ها داشتید، یادم شما را فراموش.

پایان پیام