ورود جوامع محلی به پروژه ترسیب کربن
ترسیب کربن با زندگی مردم در برخی از جوامع روستایی عجین شده است و دست آنها را در تامین مخارج زندگی گرفته است و زندگیشان را میچرخاند. سالها قبل وقتی جمعیت زمین زیاد شد و انقلاب صنعتی رخ داد هیچ کسی فکر نمیکرد چرخیدن چرخ صنعت ،چوب لای چرخ محیط زیست میگذارد.
به گزارش پایگاه خبری گلونی، برای حل این مشکل نشستها و کنفرانسهای بسیاری برگزار شد که از دل این نشستها و کنفرانسهای پروژهای به نام ترسیب کردن بیرون کشیده شد که هدفش مبارزه با فقر، بهبود کیفیت زندگی انسانها، حفظ منابع زمین، از بین بردن آلودگیها، جلوگیری از تخریب محیط زیست است. ایران هم از گردونه این طرح جدا نماند و برای کاهش انتشار گازهای گلخانهای پروژه ترسیب کردن را آغاز کرد.
این طرح از آنجا در ایران اهمیت دو چندان یافت که بیابانزایی در ایران به شدت رخ میداد و هر ساله از این ناحیه خسارتهای زیادی به ما وارد میشد.
اما مسالهای که در اینجا به چشم میخورد این بود که با وجود دانش بومی و فنی بسیاری از این طرح ها شکست میخورد و بررسیها در مورد علت شکست این پروژهها این بود که بدون مشارکت مردم و جوامع محلی صورت میگرفت و مشارکت مردم کلید حل مشکل عنوان شد و مردم در این پروژهها وارد پیدا کردند.
ترسیب کربن به ذخیره کردن کربن در خاک و گیاهان گفته میشود که این کربن از هوا گرفته میشود. در واقع وقتی گیاهان و درختان بیشتر کاشته شوند ذخیره شدن کربن از طریق جذب دی اکسید کربن باعث میشود از میزان گازهای گلخانهای کاسته شود و در نهایت به بهبود وضع هوا منجر شود.
این همه اتفاقی نبود که در این پروژه افتاد میافتاد و جوامع محلی نیز با ورود به این بخش توانستند تاثیرگذار باشند. ظرفیتسازی جوامع محلی، توانمندسازی مردم ازنظر اقتصادی و فرهنگی، تشکیل و توسعه صندوقهای کوچک خرده اعتباری توسط مردم ،استفاده از انرژی های نو و مشارکت مردم در مدیریت عرصه های منابع طبیعی از مهمترین اهداف این طرح به شمار میآمد.
این طرح در بیشتر کشورها توسط سازمان متولی منابع طبیعی، برنامه عمران ملل متحد( UNDP) ، تسهیلات جهانی زیستمحیطی و مهم تر از همه مردم اجرا میشود و میتواند در رسیدن به سه هدف ملی، محلی و جهانی این پروژه تاثیرگذار باشد.
در کشور ما نیز این طرح در بیش از ۲۰ استان در حال انجام است و بیش از یکونیم میلیون هکتار را زیر پوشش خود قرار دارد و تبدیل به مدلی کار آمد با محور جامعهنگری شده است.
در واقع میتوان گفت این طرح در راستای اقتصاد سبز قرار دارد و مسائل معیشتی، اقتصادی و فرهنگی مردم را تحت پوشش قرار میدهد.
ترسیب کردن در سه سطح سه هدف را دنبال میکند. اجرای این پروژه در سطح محلی با هدف بهبود شرایط اجتماعی-اقتصادی مردم اجرا میشود و در سطح ملی میتواند احیای مراتع را به دنبال داشته باشد. اما در سطح جهانی اجرای این طرح میتواند به ترسیب کربن منتهی شود.
آموزش روستاییان، اجرای طرحهای اشتغال صنایع دستی، سپردن اجرای طرحها به مردم، استعدادیابی برای اجرای طرحهای کشاورزی از جمله کشت پسته و زعفران، اجرای طرحهای دامپروری از جمله شترداری و کشت علوفه از برنامه های این طرح در کشور ما محسوب میشود.
افق طرح ترسیب کربن در کشور ۲٫۵ میلیون هکتار است که تاکنون تفاهم نامهای برای اجرای طرح در ۷۰۰ هزار هکتار انجام شده است تا در یک دوره سه تا پنج ساله عملیاتی خواهد شد و میتواند رتبه سیزدهم ایران را در تولید و انتشار کربن تغییر دهد.
در قانون برنامه ششم توسعه نیز بر روی این مساله اکید شده است به نوعی که سازمان جنگلها، مراتع و آبخیزداری کشور موظف است هر سال بیش از ۵۰۰ هزار هکتار برنامه برای تثبیت شن از طریق پوشش گیاهی اقدام کند که این میتواند به کاهش کربن هوا کمک کند.
پایان پیام
منبع: زیست آنلاین -رضا مددی استاد رشته منابع طبیعی
کد خبر : 43072 ساعت خبر : 12:06 ب.ظ