تهران، شهر بدون ریه

تهران، شهر بدون ریه

پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: دکتر سیدمحسن طباطبایی مزدآبادی؛ دبیر انجمن علمی اقتصاد شهری ایران گفت:

«امروزه تهران با هشت میلیون نفر جمعیت، بیست و هشتمین کلانشهر پرجمعیت جهان است و همچنین در رده سی و ششمین شهر آلوده جهان قرار دارد.»

تهران بیشتر از کمپین‌ها و کارزارهای مجازی نیاز به برنامه‌های حقیقی دارد، نیاز به آدم‌هایی که عزمشان را برای نجات شهر جزم کنند. نیاز به راه‌حل‌های تازه دارد.

متراکم شدن فضای شهری و استقرار و مرکزیت آن به آلودگی‌هایش دامن می‌زند.

حتی طرح‌های نصفه و نیمه انتقال پایتخت هم چیزی را عوض نمی‌کند.

آلودگی تهران و همه کلانشهرهای بزرگ یک دلیل ساده دارند. صنعتی شدن شهرها و از بین رفتن حریم آنها.

وقتی حریم شهرها را به‌بهانه گسترش شهرنشینی نادیده می‌گیریم همه استانداردها برای میزان فاصله واحدهای آلاینده از شهرها را دور می‌زنیم. کارخانه‌های سیمان انگار به‌دل شهر می‌زنند و مرز باریک شهرها از بین می‌رود.

شهرهای تازه هم راه‌حل مشکل آلودگی هوا نیستند تا وقتی زیرساخت‌های شهرهای تازه به‌گونه‌ای باشد که برای ساده‌ترین نیازهای حیاتی به شهر مادر احتیاج باشد، این الگوها به کار تهران نمیاید.

تهران، شهر بدون ریه

طرح‌های تشویقی و تعدیلی نیروهای انسانی هم به‌تنهایی گره کور تهران را حل نمی‌کند.

از همه بدتر اینکه ما به روزها آلوده تقویم عادت کرده‌ایم. به نفس نکشیدن در دل این شهر.

سرانه نفس‌های هول‌هولکی‌مان را در روزهای تعطیل بالا می‌بریم. وقتی که در راه جاده شمالیم.

فرقی نمی‌کند که چند ساعت در راه باشیم آن چند روز هوا را ذخیره می‌کنیم برای روزمرگی‌هامان در تهران.

برای روزهایی با شاخص آلودگی ۹۰ درصد. برای ماندن در ترافیک‌های گره‌خورده. آلودگی تهران چاره‌ای ندارد.

ظاهراً باید از آن قطع امید کرد و اجازه داد شهر نفس‌های پر از سربش را بکشد.

آلودگی تهران یک دومینوی هزار فرسخی در حال فروریختن است. این کمپین‌های مقطعی، این سه‌شنبه‌های بدون خودرو هوای پاک و زمین سبز را به شهر برنمی‌گرداند.

برای شهری که درخت‌هایش را در معامله با برج‌ها باخته‌است. برای شهر که قلیان سرخود است، برای شهری که کاتالیست‌های خودروهایش قرار نیست اصلاح شوند، نمی‌شود کاری کرد.

باید این کمپین‌ها را ادامه داد، ما در قبال نسل بعد مسئولیم.

یک هفته و یک‌ماه و یک‌سال فرهنگمداری کارمان را راه نمی‌اندازد. باید برای یک عمر نفس عمیق بی‌وقفه کشیدن خودمان را مهیا کنیم.

راه‌حلش هم یک چالش و کارزار ضد آلودگی همیشگی و دائمی است. نه مقطعی و مناسبتی!

پایان پیام