سفر به روزهای قدیمی پایتخت با کتاب حکایت شیرین از طهران

سفر به روزهای قدیمی پایتخت با کتاب حکایت شیرین از طهران

دومین مجلد کتاب «حکایت شیرین از طهران» منتشر شد.

به گزارش پایگاه خبری گلونی، حکایت شیرین از طهران (کتاب دوم)، که به تازگی  توسط نشر سیزده منتشر شده است.

حکایت شیرین از طهران (کتاب دوم) مجالی است برای سفر به روزهای قدیمی پایتخت. شیرینی‌های زندگی در تهران قدیم در حکایت‌های این کتاب به تصویر کشیده شده است.

حکایت شیرین از طهران (کتاب دوم)را فرزانه نیک‌روح متین گردآوری و تدوین کرده و داریوش اسدزاده نیز برای آن مقدمه نوشته است.

کتاب مجموعه‌ای از صفحاتِ نوشته‌شده، مصوّر، چاپ‌شده یا صفحات خالی (صفحه سفید و نانوشته)؛ ساخته‌شده از جوهر، کاغذ (ورق)، پوست حیوانات یا مواد دیگر (چسب، نخ و…) است که معمولاً از یک طرف یا سمت به یکدیگر محکم شده یا متصل می‌شوند. هر برگه در کتاب، ورق و هر سمت یا روی هر ورق، صفحه نامیده می‌شود.

به جلد کردن کتاب به اصطلاح صحافی گفته می‌شود. کتاب در اندازه‌هایِ گوناگون دیده می‌شود. در ایران، قطع رحلی، وزیری و جیبی از مشهورترین قطع‌های کتاب است. کوچک‌ترین کتاب دنیا یک انجیل است که در موزهٔ کلیسایِ وانک اصفهان نگهداری می‌شود. اولین کتاب به زبان فارسی در هند و به دست یک ارمنی به زیور طبع آراسته شده‌است. از انواع دیگر کتاب، کتاب دیجیتالی (e-Book) است که کتاب در قالب بسته‌های نرم‌افزاری مانندِ پی‌دی‌اف ارائه می‌شود که وسایلی نیز به نام کتابخوان الکترونیکی مانندِ آمازون کیندل برای خواندن آن به کار می‌رود. نمونهٔ دیگری از کتاب غیرِ چاپّی کتاب صوتی است.

تاکنون، تعریف مشخص و کاملی ارائه نشده‌است و نخواهد شد که بتواند مفهوم تمام انواع گوناگون کتاب را دربرگیرد. اما یکی از تعاریف معتبری که برای کتاب ارائه شده‌است، مربوط به سازمان یونسکو می‌شود: کتاب نوعی اثر چاپی صحافی‌شده‌است که بیشتر از ۴۹ صفحه داشته باشد و مانندِ نشریات، تحت یک عنوان ثابت، به‌صورت دوره‌ای منتشر نشود. تعریف دیگری نیز کتاب را «مجموعه‌ای از لوح‌های چوبی یا عاجی یا مجموعه‌ای از ورق‌های کاغذ، پوست آهو یا ماده‌ای مانند آن، اعم از دست‌نویس یا چاپی که با هم به نخ کشیده یا صحافی شده باشند» معرفی کرده‌است. تعریف دیگری که به نظر می‌رسد مناسب باشد، محتوای تولید شده توسط نویسنده که هدف مشخصی را دنبال کند و کتاب حولِ محور هدف مشخص شده توسط نویسنده مطالبی ارائه دهد و در پایان کتاب، نویسنده به هدف خود برسد و در این مجال، ارجاع کلّی به کتابِ دیگر یا مقاله نداشته باشد.

پایان پیام