معتادان پلاستیکی را به تخت ببندید

پایگاه خبری گلونی، نگار فیض‌آبادی: سال ۹۰ بود که قرار شد طبق برنامه‌ای سه‌ساله، ممنوعیت استفاده از کیسه‌های پلاستیکی در ایران اجرا شود. البته مسئولان سازمان حفاظت محیط‌زیست نگفتند که این برنامه چه بوده. بین مسئولان مُد است که مبهم صحبت کنند و ما باید خودمان چجوری‌اش را حدس بزنیم. مسئولان فقط چسبیده‌اند به‌روز ۲۱ تیر، روز بدون پلاستیک، و از یک عنوان رونمایی می‌کنند که قرار است «به زودی» این برنامه اجرا شود. الآن یک سال است که از آن به زودی می‌گذرد، اما خبری از ساماندهی تولید و مصرف پلاستیک‌ها نشده است.
اینکه در ایران بیش از یک‌ میلیون تن کیسه پلاستیک در سال وجود دارد، رقمی وحشتناک است. بعضی از مشتری‌ها فکر می‌کنند اگر مغازه‌دار کالایشان را در پلاستیک نگذارد حتما به آنها بی‌احترامی و وای به روزی که فروشنده کیسه ندهد. مثلا مشتری با صدای بلند می گوید آقا مگه نمی‌بینی سه دست جوراب ازت خریدم ولی بس که خسیسی همه رو گذاشتی تو یه کیسه. والا هیشکی با خودش کیسه تو قبر نبرده که تو زورت میاد دو تا کیسه اضافه بدی. یا مثلا مشتری کیسه فریزر می خرد، باز هم تقاضای کیسه می کند تا کیسه‌ها را در آن بگذارد.

حالا قرار است در کنیا، فروش، تولید و حمل کیسه‌های پلاستیکی، جریمه مالی یا حکم حبس تا چهار سال را به همراه داشته باشد. این قانون بعد از سال‌ها در کنیا اجرا شده است که البته ما از این قانون‌ها در کشورمان زیاد داریم. تازه بعد از سال‌ها تأخیر هم اجرا نمی‌شوند. واقعاً کنیایی‌ها (اگر توانستید سه بار پشت سر هم بگویید، ما یک ساک پارچه‌ای بهتان هدیه می‌دهیم) زیادی سخت می‌گیرند. باید از ما یاد بگیرند. مثلا دو نفر از متخلفین زیست‌محیطی در بروجرد، پسماندهای ویژه را در اراضی کشاورزی تخلیه کرده‌اند اما فقط به شش ماه حبس تعزیری محکوم شده‌اند.

اعتیاد ما به پلاستیک‌ها جان طبیعت را می‌گیرد. اعتیادی که رهایی از آن جز با اراده ما میسر نیست. بهانه‌هایی مثل «اگه واقعا پلاستیک‌ها ضرر دارن، پس جلوی تولیدش رو بگیرن»، دیگر نخ‌نما شده است. در کشورهای پیشرفته هم مردم با مدیریت تقاضا، سعی کرده‌اند چرخه عرضه را اصلاح کنند. واقعا انقدر سخت است که من و شمای مصرف‌کننده، از ساک پارچه‌ای استفاده کنیم و یا وقتی لازم نیست، از فروشنده کیسه نگیریم؟

پایان پیام