جهانداری و پادشاهی در شاهنامه

جهانداری و پادشاهی در شاهنامه

به گزارش پایگاه خبری گلونی‌، شاهرخ مسکوب نوشته است: ساختار اساطیری زمین بازتابی است از ساختار اساطیری آسمان.

در اساطیر ایران و تا اندازه‌ای هم در آیین زرتشتی و در مزدیسنا، آسمان یا مینو دارای ساختاری دایروی است که اهورا مزدا در مرکز آن قرار دارد و انجمن امشاسپندان متشکل از شش امشاسپند (وهومَنَ، اَشَه، خشَثروئیه، سپَنتَ اَرمَئیتی، هئوروتاتَ، اَمِرَتاتَ) گرداگرد او.

در جغرافیای اساطیری ما صورت زمین بازتاب این تصویر آسمانی است.

در گات‌ها به هفت بوم جهان اشاره شده و زمین که خود یکی از امشاسپندان (اسفندارمذ) است، مانند وجود هفت‌گانه آنان از هفت اقلیم یا کشور تشکیل می‌شود:

یکی در باختر و یکی در خاور، دو در شمال و دو در جنوب و خونیرس در میانه. «ایران ویج» در مرکز این میانه جای دارد.

صورت هفت پاره زمین از دوران ساسانی به ایران اسلامی و به جغرافیدانان عرب رسید.

جهانداری و پادشاهی در شاهنامه

یاقوت که کتاب معجم‌البلدان خود را در قرن هفتم هجری تآلیف کرده و تا زمان او قرن‌ها از انتقال این اصول به منابع عربی ـ اسلامی گذشته بود، در باره هیأت اقالیم هفت‌گانه به گونه‌ای سخن می‌گوید که گویی تنها روش مورد عمل در زمان او همین روش ایرانی بوده… در هر حال اساس کار دبیران دیوان، منجمان و ریاضی‌دانان همان اساس تقسیمات ایرانی یعنی تقسیم جهان به هفت بخش بوده است.

در شاهنامه نیز ما همین زمین هفت‌گانه را می‌بینیم. هم شکلی زمین با آسمان تنها صوری نیست، بلکه شامل سیرت این دو نیز هست.

بدین ترتیب هر دو به یک آیین و به یک سان سامان می‌پذیرند. زمین امشاسپندی تن پذیر وجسمانی شده، هستی این جهانی و پیکرمند اسفندارمذ است و مانند آسمان مقدس.

فرمانروای ایران باید این زمین را که مأوای ایرانیان است، همان گونه به سامان دارد که اهورا مزدا جهان و جهانیان را.

از این رو برای شناختن بهترین شیوه آرمانی کشورداری، به آیین جهانداری اهوره مزدا، و برای دانستن خویشکاری پادشاه در شاهنامه، به خویشکاری «پادشاه آفرینش» باید بازگشت.

آرمان‌پادشاهی شاهنامه را می‌توان در پیروی ـ ناخودآگاه ‌ـ از آن نمونه ازلی و رفتن به راه خدا دانست. «اشه» (داد) قانون این سامان، نظام و هماهنگی است.

اهورا مزدا به این آیین بر جهان فرمان می راند. وی اشه را از خرد خویش آفرید. فرمانروایی برآمده و استوار بر چنین خردی، شهریاری آرمانی است.

پایان پیام