لمس قلب سوژه شیوه کار من است

جان فرانکو رزی معتقد است: مهمترین کار این است که یاد بگیرید چگونه آنچه قلب شما را لمس کرده انتقال بدهید.

به گزارش پایگاه خبری گلونی، کارگاه «حقیقت لحظه» با حضور «جان‌ فرانکو رُزی» مستندساز سرشناس ایتالیایی و یکی از داوران بخش مسابقه بین‌الملل برگزار شد.

در بخش اول این کارگاه بخش هایی از فیلم مستند «قایقران» یکی از آثار این مستند ساز که در سال ۱۹۹۳ ساخته شده بود برای هنرجویان به نمایش گذاشته شد.

در ابتدای این کارگاه، رزی گفت: در مدرسه فیلم نیویورک درس خواندم اما قوائد حاکم بر این شهر از جمله نوشتن طرح فیلم،تعیین بودجه و بازیگر و … را دوست نداشتم و نمی خواستم از این قوانین طبعیت کنم.

وی ادامه داد: من دنبال ساخت چنین فیلم هایی نبودم و نمی خواستم فیلم های مستند روال آن زمان را که بیشتر قوم نگاری و مشاهده گر بودند بسازم. در طول زمان تصمیم گرفتم در را به روی خودم ببندم و اجازه هجوم تصاویر و اطلاعات زیاد را به ذهنم ندهم و با حداقل مواد و اطلاعات داستان هایم را روایت کنم.

رزی خود را خارج از چارچوب های سینمای نیویورک در هر زمانی دانست و درباره اهمیت سینمای مستند گفت: همیشه به دنبال روایت شخصی خودم از واقعیت بودم و برای همین موافق این نیستم که بگویند کارهای من سورئالیستی است و بیشتر از همه آنچه باعث این اشتباه می شود تعلیقی است که در فیلم هایم وجود دارد.

این مستند ساز ایتالیایی درباره ساخت فیلم «قایقران» اضافه کرد: من همیشه تنها کار می کردم،فیلم می گرفتم و صدا را کنترل می کردم،آن هم با دوربین هایی که تنها اجازه ۶ دقیقه فیلم گرفتن را به من می دادند و این موضوع کار ساده ای خصوصا در هند و بنارس نبود.

جان فرانکو رزی که برای ساخت این فیلم سال ها به هند رفته و زمان زیادی را صرف ساختن این فیلم کرده عنوان کرد: برای شروع ساخت این فیلم دو ماه بدون اینکه تصویری بگیرم در شهر می چرخیدم و فکر می کردم فیلم را از چه زاویه ای و چگونه بسازم حتی زمانی تصمیم گرفتم فیلم را نسازم چون نمی دانستم چطور آن را شروع کنم.

وی ادامه داد: یک روز لب دریا رفتم و از نگاه یک توریست به آنجا نگاه کردم تا ببینم چه اتفاقی می افتد و قایقرانی را دیدم که دنبال مشتری بود.اول قرار بود تنها نیم ساعت باهم در دریا بچرخیم و بعد شد یک ساعت و بعد ساعت ها شد و بعد هم داستان با همین قایقران ساخته شد.

او با بیان اینکه پس از بازگشت به نیویورک چند ماه به (راش های) فیلم دست نزده گفت: در این مدت فکر می کردم که چگونه حسی که داشته ام را بازسازی کنم و برای همین شش سال به بنارس می رفتم و بر می گشتم و همین شکل از ساخت «قایقران» تبدیل به مسیر من برای فیلمسازی ام در آینده شد.

این مستند ساز شناخته شده ایتالیایی که با این فیلم توانست در جشنواره‌های مهمی چون لوکارنو، ایدفا و ساندنس شرکت کند ادامه داد:مردم فیلم را می بینند و می گویند چقدر خوش شانس بودی که یک روز رفتی بنارس، فیلم گرفتی و این همه اتفاق در فیلم تو هست در حالیکه پشت این فیلم شش سال کار مداوم است.

رزی با اشاره به این مطلب که، با ایده شروع به ساخت فیلم می کند در حالیکه درباره اول و آخر فیلمی که می خواهد بسازد چیزی نمی داند گفت: اولین و تنها سرمایه من برای ساخت فیلم زمان است و هیچ گاه بدون درک مکان و شخصیت کارم را شروع نمی کنم.

او داشتن پیش نوشته برای ساخت یک مستند را شروع گفتن یک دروغ دانست و گفت: مهمترین کار این است که یاد بگیرید چگونه آنچه قلب شما را لمس کرده انتقال بدهید.

پایان پیام