در فضای رسانه‌ای نوجوانان جدی گرفته نمی‌شوند
بیش از سه هفته است که مستند مسابقه «فاز»؛ محصول اوج کودک و نوجوان از شبکه ۲ سیما برای مخاطبان نوجوان پخش می‌شود. در این مسابقه ۲۸ نوجوان دختر و پسر شرکت کرده‌اند تا ایده‌های اجتماعی و عام‌المنفعه‌ای را مطرح کرده و در رقابت با یکدیگر، اثبات کنند که کدام‌یک از آن‌ها توانایی به ثمر رساندن آن را دارند و در پایان افراد برگزیده نشان فرزند ایران‌زمین و جایزه اعتباری یکصد میلیون تومانی این برنامه را در قالب حمایت برای اجرای طرح برگزیده از آن خود خواهند کرد.
به گزارش پایگاه خبری گلونی، این برنامه اولین تجربه ساخت مستند مسابقه ویژه نوجوانان در ایران به شمار می‌آید و بعد از غربال ثبت‌نام‌کنندگان (فاز صفر) وارد فاز اول یعنی مرحله طراحی شد. در ادامه به فاز دوم یعنی جمع‌آوری امضاء در مرحله طومار رسید. مرحله‌ای که نوجوان باید برای پیوستن مردم به یک کمپین اجتماعی کوچک در سطح تهران توجه شهروندان را جلب می‌کردند. به این بهانه به سراغ رضا ساکی یکی از داوران این مسابقه در فاز طومار رفتیم و تا بیشتر با حال و هوای این مسابقه آشنا شویم.
رضا ساکی را شاید بیشتر به طنز و نوشته‌های مطبوعاتی‌اش بشناسید اما او علاوه بر روزنامه‌نگاری، شاعر، نویسنده، تهیه کننده و کارگردان رادیو است و شاید صدای دلنشینش در رادیو شنیده باشید. البته اصلی‌ترین دغدغه‌اش محیط‌زیست است و بیش از یک‌دهه در این حوزه به فعالیت می‌پردازد.
زمینه آشنایی ساکی با عوامل تولید مستند مسابقه فاز به برنامه «جیوگی» برمی‌گردد و ساکی دریکی از قسمت‌های این برنامه، مهمان میلاد دخانچی بود.
اما برویم سراغ مسابقه! ساکی، نوجوان‌های شرکت‌کننده در مسابقه فاز را عالی توصیف می‌کند و با همان لحن طنزش می‌گوید: «بچه‌ها خیلی خوب بودند، بعضی‌هایشان متوسط خوب بودند و بعضی‌هایشان هم خیلی بد خوب بودند»! البته او از یکی دوتا از طرح‌های بچه‌ها در مرحله جمع‌کردن طومار خوشش آمده و حسابی از فعالیت و تلاش آن‌ها ذوق کرده است.
وی در مورد این مرحله از مسابقه و جمع‌آوری طومار می‌گوید: ما از قدیم‌الایام هم طومار داشته‌ایم که همانند کمپین و پویش امروزی است. امضاء طومار ازاین‌جهت مهم است که شما باید یک فردی را در کمترین زمان با برنده‌ترین و تأثیرگذارترین کلمات مجاب کنید تا به شما بپیوندد و طومارتان را امضا کند و برای همین انتخاب آن برای یک مرحله از مسابقه فاز، می‌توانست موجب ارزیابی متفاوتی از شرکت‌کنندگان شود. چراکه برای امضا کردن باید یک فرآیند در مخاطب ایجاد شود و به این سادگی‌ها نیست. علاوه بر تسلط بر موضوع، روابط عمومی بالا می‌خواهد؛ یعنی تو باید بتوانی طرف مقابل را قانع کنی و شرکت‌کنندگان مسابقه فاز توانستند این کار را بکنند.
ساکی در ادامه به کم‌توجهی رسانه‌ها به نوجوانان پرداخت و گفت: متأسفانه در فضای رسانه‌ای نوجوانان نه‌تنها جدی گرفته نمی‌شود که اصلاً دیده نمی‌شود. درحالی‌که مهم‌ترین رده سنی همین دوره است. این نظر شخصی من نیست و روان‌شناس‌ها آن را مطرح می‌کنند و شاید از دوره جوانی هم مهم‌تر باشد. خود ما هم اگر به عقب برگردیم می‌بینیم زخم‌هایی که در نوجوانی خورده‌ایم خیلی ماندگار بوده و هنوز در ذهنمان هست.
وی در توصیف بیشتر اهمیت این مقطع سنی گفت: نوجوانی مرحله‌ای است که برای اولین بار فرد می‌خواهد در تصمیم‌گیری‌ها شرکت کند مثلاً در مورد مقصد سفر بگوید که کجا برویم یا چطور برویم. اینجاست که پدر و مادرها باید به او احترام بگذارند و اگر بتوانند در این مقطع سنی فرزند خود را توانمند بار بیاورند تا سالیان سال می‌توانند خیالشان از او راحت باشد؛ اما عموماً جواب پدر و مادرها این است: برو بچه! بشین درست را بخوان!
ساکی در مورد برنامه‌های فعلی تلویزیون در حوزه نوجوانان معتقد است: ما برنامه درباره نوجوان زیاد داشتیم اما برنامه برای نوجوان نداشته‌ایم. در مورد ادبیات کودک هم همین قضیه پابرجاست. ما کم توانسته‌ایم با نوجوانان همراهی کنیم ولی فکر می‌کنم بعضی جاها مسابقه فاز توانسته است این کار را انجام بدهد و نشان بدهد به نوجوان می توان اعتماد کرد.
به نظر ساکی یک برنامه تلویزیونی برای آنکه بتواند نوجوان‌ها را جذب خود کند باید جلوه بیشتری از فضای مجازی ارائه دهد و قطعاً تلویزیون می‌تواند؛ البته اگر بخواهد.
به اعتقاد او فاز چون قصه دارد، قصه رسیدن یا نرسیدن، موفق شدن یا نشدن، می‌تواند مخاطب را با خود همراه کند و حتی چالشی بین بینندگان در مورد سرانجام یک شرکت‌کننده ایجاد کند تا جایی که برای فهمیدن سرنوشت این بچه‌ها، پشت‌صحنه‌ها را هم از کانال و جاهای دیگر دنبال کنند.
در آخر سراغ بهترین خاطره او از مسابقه فاز رفتیم. خودش ماجرای را این‌گونه تعریف می‌کند: بعد از حذف یکی از بچه‌های شرکت‌کننده من تا ۲ ساعت در باغ کتاب ماندم و با بچه‌ها حرف می‌زدم. بعضی‌ها خیلی درگیر مسابقه شده بودند. یک از آن‌ها متولد ۸۳ بود. به او گفتم تو خیلی راه درازی در پیش داری. من اگر به سن تو بودم و این‌قدر توانایی داشتم الآن برای خودم کسی شده بودم. این‌یک آغاز است و پایان نیست. بارها و بارها در مسابقه‌های آینده خواهی باخت و اگر بخواهی این‌طور ناراحت شوی و… خلاصه سعی کردم با بچه‌ها شوخی کنیم تا از آن حال و هوا دربیایند که خاطره دل‌نشینی برای من بود خلاصه ما این‌جور داورهایی هستیم!
پایان پیام
کد خبر : 73201 ساعت خبر : 9:18 ب.ظ