یک نعمت برای سینمای ایران

بعد از قطار شدن فیلم‌هایی با ایده‌ها و ساختار های تکراری این فیلم در سینمای ایران یک نعمت محسوب می‌شود.

پایگاه خبری گلونی، هومن نشتائی: شاید در نگاه اول، فیلم مخاطب را پس بزند. زبان ترکی و فضای ساده تصور ما را ساده می‌کند و فکر می‌کنیم که با فیلمی ساده روبرو هستیم و قرار است دوربین روی دست تا آخر فیلم روی اعصابمان باشد. اما این گونه نیست. اول از همه ایده‌ای خلاقانه در ساخت جذابیت فیلم را بالا می‌برد. ایده‌ای که شاید بسیار ساده باشد و ما مشابه آن را در بسیاری موقعیت‌ها شنیده باشیم اما استفاده درست از یک ایده آن را خلاقانه می‌کند.

ائو ساخته اصغر یوسفی‌نژاد با روایت منسجم و کاملش تمام مدت مخاطب را روی صندلی میخکوب می‌کند و نمی‌گذارد ذهن مخاطب جایی غیر از فیلم برود. کارگردان از بازیگران چهره استفاده نکرده است و به جای فکر به میزان فروش فیلم به تاثیرگذار بودن آن فکر کرده است. بازیگران با چهره‌های مناسبشان کاملا با نقش خود هماهنگی دارند. با عواملی شناخته شده طرف نیستیم اما گروهی کاملا حرفه‌ای را روی پرده می‌بینیم. گروهی که دنبال شعار نیستند و با تحمیل نکردن دیدگاه‌شان برای مخاطب قصه‌گویی کرده‌اند.

در فیلم چیزی اغراق شده و یا کنترل نشده وجود ندارد. همه چیز به جا و درست استفاده شده است. تعلیق‌ها کاملا به جا و مناسب با موقعیت است. گره‌افکنی و سوال‌هایی که در ذهن مخاطب ایجاد می‌شود، منطقی است و ذهن بیننده به چیزی حاشیه‌ای پرت نمی‌شود. فیلمساز توانسته با روایتی منسجم قصه خود را به دل مخاطب بنشاند. به دل مخاطبی که با او آشنا نیست و نسبت به فیلم گارد دارد. فیلم به نکات اضافی و بی‌معنی نمی‌پردازد تا فیلم پر از نکات زائد نباشد.

ائو فقط به دیالوگ بسنده نکرده است و چیزی که در تاثیرگذاری به فیلم کمک کرده است بازیگران هستند که با درک موقعیت توانسته‌اند به هدف نهایی برسند. یکی دیگر از نکات مهم فیلم، فیلمبرداری آن است. دوربینی که آرام ندارد و برای ضبط رویداد‌ها بالا و پایین می‌رود تا بتواند موقعیت را به بهترین شکل ممکن تصویر کند. دوربین روی دست شاید در ابتدا دل را بزند ولی با کمی جلو رفتن در می‌یابیم که کارگردان در استفاده دوربین روی دست هوشمندانه عمل کرده است. لرزش‌های دوربین به شکلی نیست که ذهن مخاطب را مشوش کند و این کار برای ایجاد تنش بیشتر به دل مینشیند.

فیلم بر خلاف بستر تجربی‌ای که دارد می‌تواند برای همه مخاطبان سینما جذاب باشد. اما سینمای هنر و تجربه برای اکران آن انتخاب بهتری بود زیرا فیلم در نگاه اول مخاطب را پس می‌زند و مخاطب انتخاب‌های چشم‌گیرتری روی گیشه خواهد داشت. قطعا یکی از موفقیت‌های جشنواره سی‌وپنجم فیلم فجر این فیلم بود که متاسفانه در جشنواره فجر مورد حمایت قرار نگرفت ولی توانست با کسب جایزه بهترین فیلم در جشنواره بین‌المللی فجر حق خود را بگیرد.

فیلم ائو یکی از بهترین‌های امسال سینمای ایران بود که مورد توجه منتقدان نیز قرار گرفت و من اولین فیلمی که در جشنواره سی‌وپنجم دیدم، همین فیلم بود که انتظار من را از جشنواره به شدت بالا برد. اما متاسفانه این انتظار برآروده نشد.

فیلم ائو (خانه) شاید در نگاه اول جذاب نباشد اما اگر به تماشای این فیلم بنشینیم قطعا پشیمان نخواهیم شد. بعد از قطار شدن فیلم‌هایی با ایده‌ها و ساختار های تکراری این فیلم در سینمای ایران یک نعمت محسوب می‌شود.

پایان پیام