ساعت به وقت فرار بزرگ

ساعت به وقت فرار بزرگ

پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: کوچ از تهران این روزها چاشنی صحبت خیلی‌هاست اما دل‌کندن از پایتخت با همه جاذبه‌های شغلی و اقتصادی‌اش برای خیلی از ما محال است.

مهاجرت به تهران در فاصله سال‌های ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۰ نفر، با شدت بیشتری دنبال شد، در این سال‌ها رقمی در حدود یک میلیون نفر به جمعیت این شهر اضافه شد. زیرساخت‌های پایتخت برای این افزایش ناگهانی جمعیت آماده نبود، با وجود ساخت شهرهای کوچک اطراف تهران، باز هم تهران به عنوان مرکز اصلی مهاجرت داخلی، دلخواه ایرانی‌ها باقی ماند. طرح‌هایی مانند انتقال پایتخت همیشه در حد گمانه‌زنی باقی ماند، از نظر آماری بررسی نشد و تنها توانست به مهاجرت معکوس عده کمی از جمعیت دوازده میلیون نفری این شهر بینجامد.

آلودگی هوا، ترافیک و زندگی روی گسل‌ها از گره‌های کور زندگی در پایتخت است و به نظر می‌رسد این گره‌های کور این روزها باعث شده‌اند که خیلی‌ها نقشه مهاجرت از تهران را جدی‌تر در ذهن بپرورانند. مهاجرت معکوس از تهران کار سختی‌است، زندگی کردن در شهرهای بزرگ عادات آدمی را تغییر می‌دهد. کنار آمدن با الگوی حقوق پایین در شهرهای کوچکتر هم معضل بزرگی‌ست، همین‌ها باعث می‌شود تهران با همه خطرهایش هنوز برایمان شهر ایمن از نظر اقتصادی و پیدا کردن کار و حرفه باشد. دور از تغییرات اقلیمی و خشکسالی که به‌عنوان دو عامل جدید باعث شده مردم از قسمت‌های غربی کشور به تهران مهاجرت کنند؛

ساعت به وقت فرار بزرگ

اطلاعات مرکز آمار ایران از مهاجرت معکوس در تهران این‌طور نشان می‌دهد: «بنا به اطلاعات سرشماری سال ۱۳۹۵ در فاصله زمانی سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۵ تعداد ۳۵۰ هزار و ۶۳۲ نفر از استان تهران به استان‌های دیگر مهاجرت کرده‌اند. استان البرز بالاترین جذب مهاجر از تهران را داشته و استان‌های گیلان و مازندران به ترتیب در رتبه‌های دوم و سوم جذب مهاجر از استان تهران قرار دارند. آمار به تفکیک این‌طور توضیح می‌دهد که استان البرز با ۸۹ هزار و ۱۹۷ نفر بیشترین مهاجر را از استان تهران داشته است. استان‌های گیلان، مازندران و خراسان رضوی به ترتیب با ۲۸۵۳۱، ۲۳۶۴۳ و ۲۱۲۴۱ نفر از این نظر در رتبه‌های بعدی قرار دارند.»

جامعه‌شناسان این تغییرات را یک جو گذرا می‌دانند معتقدند دل کندن از تهران برای خیلی‌ها موقتی است.

پایان پیام