فوبیای دوربین زنده را دریابیم

پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: کاش بعضی از شهردارها وقت بیشتری رو تو فضای مجازی بگذرونن، حالا ازشون توقع نداریم که خیلی مطالعه کنن یا مدرک تحصیلی‌شون در حیطه کاری‌شون باشه ولی بالاخره باید خودشون رو برای دو تا مصاحبه زنده آماده کنن از این سلبریتی‌های داب‌اسمش کارمون یاد بگیرن که چقدر مسلط و اصطلاحاً سینک روی حرف‌های بقیه صحبت می‌کنن.

این‌ها هم لااقل یکبار یه نطقی که مشاورانشون نوشتن رو از رو بخونن وصداشون رو ضبط کنن بعد روی صدای خودشون دوباره بخونن. آخه آدم دیگه اوقات فراغت رو که یادش نمی‌ره، اوقات فراغت فی نفسه یه جوریه که هرچقدر بخوای فراموشش کنی خودش به صورت خودجوش بهت آلارم می‌ده و خودش رو یادآوری می‌کنی یعنی حتا اگر اوقات فراغتی هم وجود نداشته‌باشه خودبخود ایجاد می‌شه، بس که به خودمون تلقین می‌کنیم که زیاد کار کردیم و نیاز به استراحت داریم.

حالا این وسط کسی بیاد و این کلمه کاربردی رو فراموش کنه اصلاً همین کلمه به تنهایی داره بار معنایی کلماتی مثل حرفه، شغل، مطالعه، گشت‌وگذار رو هم می‌کشه. همه اینها به نوعی زیرشاخه اوقات فراغت محسوب می‌شن و در همین راستا از اونی که مصاحبه زنده می‌گیره هم می‌خوایم اول طرف رایه تست کوچیک بزنه بعد ببرش روی خط. بالاخره این‌جوری نباشه که آدم مجبور بشه از همونی که آپارچونیتز و فرصت رو به قاعده به‌کار می‌برد در برابر بعضی‌ها دفاع کنه. از آقایان مسئول هم می‌خوایم در هر جایی از دوربین نترسن، این دوربین با اون دوربینی که جلوش وایمی‌ستی و نقش بازی می‌کنی و سودای سیمرغ داری تو سرت حسابی فرق می‌کنه. اصلاً قبل از مسئول شدن یه تست عدم حساسیت به دوربین ازشون بگیرن. مشکل اینجاست که بعضی هامون تا این دوربین رو می‌بینیم یه آدم دیگه می‌شیم یعنی با اینکه کاری هم برای مردم نکردیم دائم در حال شوآفیم. بعضی‌هامون هم وقتی دوربین می‌بینیم یه‌جوری هول می‌شیم که همه کارهایی که برای مردم انجام دادیم هم در هاله‌ای از ابهام قرار می‌گیره. خلاصه اینکه به حال هر دو دسته فوراً رسیدگی کنین لطفاً!

پایان پیام