معرفی فیلم برو بیرون؛ نامزد ا سکار

برو بیرون گرچه یک فیلم ترسناک ساده به نظر می‌آید اما به زیبایی آبروی ژانر وحشت را خریده است.

پایگاه خبری گلونی، سمیه باقری حسن‌کیاده: یک مرد سیاه‌پوست در کابوسی وحشتناک که سفید‌پوستان ساخته‌اند، گرفتار شده است. این همه‌ آن چیزی است که در برو بیرون، خواهید دید. فیلمی در ژانر وحشت که جوردن پیل در اولین تجربه‌ کارگردانی‌اش به شکلی زیبا و به دور از کلیشه‌های رایج فیلم‌های ترسناک به روی پرده برده است.

فیلم، داستان کریس‌ واشنگتن، جوان سیاه‌پوست آفریقایی_آمریکایی است که قرار است آخر هفته را به همراه رُز آرمیتاژ، به دیدن خانواده‌ رُز برود. رُز با بازی الیسون ویلیامز به کریس با بازی دنیل کالویا، قوت قلب می‌دهد که خانواده‌اش نژاد‌پرست نیستند. تازه آن‌ها آنقدر خاطر‌خواه سیاه‌پوستان هستند که اگر می‌توانستند برای سومین بار هم به اوباما رای می‌دادند. گرچه در بدو ورود آن‌ها به ملک آرمیتاژ، به نظر می‌رسد که خانواده‌ی رُز شوکه شده‌اند، اما او را به گرمی می‌پذیرند و در آغوش می‌گیرند. با همه‌ این احوال انگار چیزی سرِ جایش نیست. رفتار خدمتکاران سیاه‌پوست خانه عجیب است. خروج شبانه‌ی کریس از خانه برای سیگار کشیدن و دیدن رفتار عجیب دو خدمتکار، برخورد با مادر رُز در مسیر برگشت و هم‌کلام شدن با او، همه بر تردید و ترس کریس دامن می‌زند و فردا صبح که کریس از خواب بیدار می‌شود یک جورهایی اطمینان دارد که حالت «عادی» او، توهمی بیش نیست.

شغل پدر رُز با بازی بردلی واتیفورد، به عنوان جراح مغز و اعصاب و مادر او با بازی کاترین کینز، در نقش یک روانکاو و هیپنوتیزم‌کننده‌ مرموز، نیز بر عمق وحشت کریس و به تعداد سوالات ذهنی بیننده می‌افزاید.

استیفن کینگ، سلطان وحشت، جمله‌ای معروف دارد که می‌گوید: «بهترین نوع وحشت وقتی است که به خانه‌ی خودتان بر‌می‌گردید و متوجه می‌شوید که تمام وسایل خانه‌تان با یکی شبیه به آن جایگزین شده است. می‌دانید که یک جای کار می‌لنگد اما نمی‌توانید دست روی آن بگذارید. بدگمانی و هراس به نقطه‌ای می‌رسد که ستون فقراتتان را قفل می‌کند.» اینجاست که هم ترس روانی کریس را درک می‌کنیم و هم مدام به خود می‌گوییم که شاید تمام این‌ها فقط نتیجه‌ بدگمانی‌های او باشد.

در برو بیرون ما با نوعی نژاد‌پرستی مدرن مواجه هستیم. اینجا خبری از کتک زدن، شلاق زدن، بیگاری کشیدن و شکنجه کردن سیاه‌پوستان نیست. حتی خبری از تنفر گسترده و آشکاری که زمانی حکمفرما بود هم نیست. اینجا تلاشی دیوانه‌وار برای طرفداری از سیاه‌پوستان و علاقه‌ به آن‌ها به شکلی آزار دهنده و غیرعادی مشهود است. در واقع کریس مورد نژاد‌پرستی سنتی قرار نمی‌گیرد، در حالی که همه‌ سفید‌پوستان فیلم در حال نژاد‌پرستی هستند. اشاره به رنگ پوست کریس، حتی با نیت خوب، به معنای نژاد‌پرستی است. آن‌ها با همین اشاره به او یادآور می‌شوند که او مثل آن‌ها نیست. این اشاره‌ها را در فیلم به دفعات می‌بینیم. اشاره‌ برادر رُز به این‌ که ژن‌های سیاه‌پوستان قوی‌تر است، یا اشاره‌ی یک مهمان به این که رنگ سیاه مُد روز است، تنها دو مورد از این اشاره‌هاست. قوی‌ترین اشاره در جایی اتفاق می‌افتد که پلیس از کریس کارت شناسایی می‌خواهد و رُز که پشت فرمان بوده، به قصد حمایت از نامزدش، داد و فریاد می‌کند. این داد و فریاد بدتر تفاوت نژادی کریس را نشانه می‌رود و بیشتر موجب خجالت او می‌شود. گرچه کریس به این مسائل عادت دارد و با خنده از کنارشان می‌گذرد، اما از جایی به بعد آنقدر این اشاره‌ها به رنگ پوستش افزایش پیدا می‌کند که او دیگر نمی‌تواند بخندد و بگذرد.

برو بیرون بر‌خلاف آثار ژانر وحشت مدرن، فیلمنامه‌ قابل اعتنایی دارد. این فیلم برای سنین بالای ۱۷ سال قابل پخش است و این درجه‌بندی سنی فیلم به دلیل خونریزی‌های معمول در آثار ترسناک نیست، بلکه بیشتر به علت جملات استفاده شده در فیلم است.
برو بیرون، فیلمی همراه با تقلید از سایر آثار هم‌ژانرش نیست. اینجا کسی چراغ‌ها را خاموش نمی‌کند تا بیننده را بترساند. اینجا دوربین به‌طور ناگهانی تکان نمی‌خورد و بیننده می‌تواند با خیال راحت از وحشتی که سراسر وجودش را در‌بر‌گرفته است لذت ببرد.

این که جالب‌ترین نکته‌ی یک فیلم ترسناک، شخصیت کمدی‌اش باشد، از آن ویژگی‌های عجیبی است که فقط در این فیلم می‌توانید ببینید. ستاره‌ فیلم، بی‌شک، لیل رِل هاروی در نقش راد ویلیامز، دوست کریس، است. در واقع هنر بزرگ جوردن پیل در برو بیرون، ترکیب جدیت ترسناک همراه با کمدی و با بازی گرفتن بی‌نظیر از هاروی بوده است. هاروی در هر صحنه‌ای که ظاهر می‌شود، با توانمندی فوق‌العاده آن صحنه را از آن خود می‌کند.

اما برو بیرون با همه‌ی نقاط مثبتی که دارد، گرفتار بعضی از ضعف‌های ژانر وحشت نیز می‌شود. در انتهای فیلم که نیاز است ضربه‌ی نهایی و در واقع اوج خلاقیت نویسنده‌ فیلمنامه به ثمر بنشیند، این اتفاق نمی‌افتد. فیلم در یک‌سوم پایانی دچار افت محسوسی می‌شود و از انسجام کافی بر‌خوردار‌ نیست و با کمی دقت می توان پرده‌ آخر آن را حدس زد. با این‌حال خوبی این فیلم این است که این حدس بی‌کوچک‌ترین دلزدگی از فیلم در بیننده اتفاق می‌افتد.

برو بیرون گرچه یک فیلم ترسناک ساده به نظر می‌آید اما به زیبایی آبروی ژانر وحشت را خریده است.

پایان پیام