پایان نسبتا خوش انتقام در لاتاری

درنهایت و با خوش‌بینی باید گفت «لاتاری» فیلم دوست داشتنی‌ای است که جسورانه به یکی از مسائل روز جامعه پرداخته است.

پایگاه خبری گلونی، محبوبه محمدی: «لاتاری» سومین ساخته محمدحسین مهدویان بعد از فیلم‌های موفقی چون«ماجرای نیمروز» و«ایستاده درغبار» است. او درجشنواره‌های گذشته سیمرغ مهم بهترین فیلم را برای آثار قبلی خود دریافت کرده است. هر دو اثر قبلی با حال و هوای مستند و در واقع مستندداستانی‌هایی بودند که فضای سیاسی سال‌های پیش از انقلاب و زمان جنگ را ترسیم می‌کرده‌اند. این‌بار و در«لاتاری» مهدویان مستندنگاری را کنار گذاشته و با یک فیلم کاملا داستانی به صحنه آمده و سودای سیمرغ را درسر پرورانده است٬ فیلم‌نامه «لاتاری» را مهدویان با همکاری ابراهیم‌ امینی نوشته و به همین جهت می‌توان فیلم را تا حد بسیار زیادی متعلق به کارگردان و شم هنری او دانست. داستان فیلم درباره دختروپسر جوانی است که دلداده هم هستند مشکلات مالی پدر دختر او را به هوای کار مدلینگ راهی دبی می‌کند.

منهای پایان‌بندی که تقریبا به لحاظ درام و ساختار مشکل خاصی جز سلایق مختلف تهدیدش نمی‌کند، فیلم مهدویان در بخش‌های دیگر نیاز به گفت‌وگو و بررسی بیشتر دارد٬ به عنوان مثال شیوه فیلمبرداری در بسیاری سکانس‌ها به مستندهای خام‌دستانه و آماتور شبیه شده‌ است. که هیچ دلیل دراماتیک و غیردراماتیکی هم برای آن وجود ندارد و یا طراحی لباس و صحنه‌ها حرفی برای گفتن با مخاطب در خود نداشته و خالی و خاکستری عرضه شده‌اند و همه این‌ها در حالی است که از ابتدا تا انتها مهدویان تکلیفش را با مخاطب معلوم و قالب داستانی را برای قصه خود انتخاب کرده است. او با حرکات مارپیچ میان قواعد سینمای مستند و داستانی چیزی به نام هنر ارائه نکرده بلکه آشفتگی را به «لاتاری» دعوت کرده‌ است، آشفتگی‌ای که هرچقدر طرفدار آثار این کارگردان جوان باشید باید گفت بیشتر زاییده ذهن شرطی شده یک مستندساز است تا خلاقیت‌های هنرمندانه، در هرحال سینمای داستانی قواعد خاصی را می‌طلبد که با آن شروع٬ ادامه و پایان حماسی «لاتاری» که از دل آدم‌ها و موقعیت‌های خاص بیرون زده٬ نه تنها رعایت نشده بلکه در فرم وساخت بازیگوشانه زیرپا هم گذاشته شده است.

درنهایت و با خوش‌بینی باید گفت «لاتاری» فیلم دوست داشتنی‌ای است که جسورانه به یکی از مسائل روز جامعه پرداخته و حتی به نظر می‌رسد محتوای فیلم رسالتی داشته که در به انجام رساندن آن همه تلاش خود را به کار بسته است٬ و شاید این همان تکلیف بزرگی است که هنرمندان در برابر جامعه و مخاطبین‌شان دارند وباید هرچه زودتر آن را ادا کنند.

پایان پیام