بدبخت‌تر از بدبخت در سینمای ایران

پایگاه خبری گلونی، محسن حسینی‌خواه: آخرین فیلم ژانر اجتماعی که تو سینما دیدم، کلی خرج رو دستم گذاشت. بعد از دیدن فیلم، ۳۰-۴۰ تا  گوسفند قربونی کردم که خدایی نکرده، زبونم لال، صد قرآن به میون، یکی از اتفاقایی که برای نقش اول فیلم افتاد برای من نیوفته. یعنی هر وقت که من یک فیلم اجتماعی دیدم تا یک هفته همین‌جور پشت سرهم می‌گفتم «مگه می‌شه؟!». یعنی واقعا مگه می‌شه یک نفر انقدر بدبخت باشه و در عین بدختی، بدبخت‌تر هم بشه و باز هم بدبخت بشه و همینجور بدبخت بشه و سرعت بدبخت شدنش هم همینجور زیاد بشه و فقط پخش تیتراژ باشه که جلوی بدبخت شدنش رو می‌گیره.

خدا خیر بده به تهیه‌کننده که به خاطر پولش هم شده جلوی بدبخت شدن نقش اول و تمام آشناهای نسبی و سببیش رو می‌گیره. کارگردان محترم اما بازم اصرار داره که نقش اول همینجور بدبخت بشه که بعضا دیده شده خود شخص وزیر ارشاد اومده ریش گرو گذاشته و کارگردان رو منصرف کرده. وگرنه معلوم نبوده که چی قراره سر نقش اول بیاد. چند وقت پیش هم که یه فیلم اجتماعی رو پرده بود عین یه ساعت و نیم فقط یه صفحه سیاه نشون دادن. بعدا که رفتم و ته و توش رو درآوردم فهمیدم  کارگردان منظورش این بوده که اینا انقدر بدبخت هستن که نور اصلا به اینا نمیرسه.و اینا انقدر تو تاریکی بودن و غذا نخوردن، یک کلمه هم نمی‌تونن حرف بزنن. خلاصه می‌خواست بگه خیلی بدبختن ولی خب درک مردم انقدر نبود که بتونن همچین اثر فاخری رو بفهمن.

من همینجا می‌خوام از تمام کارگردانا بازیگرا و همه کسایی که به نوعی با سینما در ارتباطن، خواهش کنم که فقط یه درصد از این بدبختیا کم کنین تا من به جای یه هفته فقط یه روز بگم «مگه می‌شه؟!» و سریع‌تر بپذیرم.

پایان پیام