فیلمی که شما را عاشق ایران می‌کند
پایگاه خبری گلونی، هومن نشتائی: بعد از شروعی بسیار بد در جشنواره، فیلم دومی که به تماشای آن نشستم «سرو زیر آب» بود. قبل از جشنواره هم این فیلم جزء کنجکاوی‌های من نبود، و مشتاقانه به سراغ فیلم نرفتم. آن‌هم بعد از یک شروع ناامیدکننده. و انتظار بالایی هم از فیلم نداشتم. اما با شروع فیلم، طراحی صحنه و فضا من را مجذوب خودش کرد. مقاومت می‌کردم در برابر دوست داشتن فیلم، اما فیلم بر من پیروز شد. چیزی که از همه بیشتر من را مسحور این فیلم کرد، طراحی صحنه، طراحی لباس و طراحی فضای کار بود. طراحی‌ای با جزئیات و پر از ریزه‌کاری‌هایی که حتی به چشم نمی‌آید. و این مسئله بدون شک، کمک بسزایی به باورپذیری فیلم کرده است. اما چیزی که موجب دیده شدن این طراحی صحنه شده، فیلم‌برداری کار است. فیلم‌برداری‌ای پر از حرکات نرم دوربین و استفاده از نماهای قاعده‌مند. انتخاب نماها باری به هر جهت نبوده و کارگردان سعی کرده در تمام‌نماها از علم زیبایی‌شناسی نیز استفاده کند. پلان‌های ضبط‌شده همه هدفمند بوده و همه به دل می‌نشیند. یکی دیگر از سختی‌های این فیلم، استفاده بسیار زیاد از نماهای لانگ شات است، که طراحی صحنه عظیمی را می‌طلبد. و در کنار این‌ها تدوین خوش ریتم، این نماها را کاملاً به دل مخاطب می‌نشاند. اما برای کاری به این عظمت، بعضی از “سوتی”ها قابل‌بخشش نیست. مانند نفس کشیدن جنازه‌ها، که چندین بار در فیلم شاهدش بودم.
اما از این‌ها بگذریم، می‌رسیم به فیلم‌نامه. با فیلم‌نامه ساده‌ای سر-و-کار نداریم. این قصه پر از پیچیدگی‌های روایی و قصه‌های از هم جدای به هم مرتبط است. و حفظ انسجام بین این‌ها نیاز به تمرکز و تحقیق بالایی دارد. که خوشبختانه انسجام در فیلم حفظ‌شده و مخاطب لحظه‌ای از فیلم جدا نمی‌شود. باوجود تمام پیچیدگی‌ای که این قصه دارد، اما مخاطب را دچار سردرگمی نمی‌کند. قسمت‌هایی بود که فیلم ریتم خود را از دست بدهد، اما می‌شود از آن‌ها چشم‌پوشی کرد.
فیلم حرف برای گفتن زیاد دارد، و خوشبختانه درگیر شعار دادن نشده است. یکی از مهم‌ترین مسائل که در فیلم به آن پرداخته شد، تقابل ادیان و خصوصاً اسلام و زرتشت بود. که بدون توهین و با نگاهی عادلانه و بدون قضاوت، روند اتحاد این دو دین را در فیلم به تصویر کشید. فیلم قدمی روبه‌جلو برای ایران برداشت. در این فیلم به نحوی ایران بزرگ نشان داده‌شده بود که مخاطب عاشق کشورش می‌شد. و این بزرگ‌نمایی بدون شعار و اغراق بود.
اما یکی از نکات ضعف، دیالوگ‌های پایانی فیلم بود. که تمام مفهومی که مخاطب باید از فیلم درک می‌کرد را در چند جمله خلاصه کرده بود. و می‌توان گفت تمام معنای فیلم با چند دیالوگ پایانی به خورد مخاطب داده شد. که ای‌کاش در نوشتن دیالوگ‌های پایانی ظرافت بیشتری خرج می‌شد.
یکی از امیدهای جشنواره امسال «سرو زیر آب» است. که هر مخاطبی با هر اعتقادی می‌تواند به تماشای فیلم بنشیند و از بازی خوب بازیگران و فیلم‌نامه منسجم و فیلم‌برداری خوب و طراحی صحنه با جزئیات لذت ببرد. در شانسی که من فیلم را به تماشا نشستم، هیچ‌کدام از عوامل حضور پیدا نکردند. اما مردم فیلم را تشویق کردند. که قطعاً این فیلم استحقاق تشویق را داشت.
پایان پیام
کد خبر : 78603 ساعت خبر : 9:53 ب.ظ