چهارراه استانبول خوب است اما غافل‌گیر نمی‌کند

چهارراه استانبول خوب است اما غافل‌گیر نمی‌کند

نگاهی به فیلم “چهارراه استانبول” به بهانه اکران در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر

پایگاه خبری گلونی، هومن نشتائی: بعد از آثار مختلفِ مصطفی کیایی، که هم با استقبال مردم و هم استقبال منتقدان روبرو شد. این صف‌های طویل برای تماشای فیلم جدید این کارگردان تعجب برانگیز نیست که قطعا یکی از فیلم‌های قلقلک‌دهنده جشنواره امسال، «چهارراه استانبول» است و می‌توان گفت تقریبا در لیست “باید دید” هر کسی، اسم این فیلم به چشم می‌خورد. خب بدون شک هم باید همینطور باشد. با توجه به حادثه غم‌انگیز دی ماه سال گذشته، باید ایده ساختن فیلم، درباره پلاسکو از ذهن هر سینماگری عبور کرده باشد. اما اولین کسی که پا به عرصه عمل گذاشت مصطفی کیایی بود. که با گذشت یکسال از حادثه پلاسکو، حالا فیلم در جشنواره فجر آماده اکران است. و همین نام و موضوع فیلم یک‌تنه بزرگترین تبلیغ برای فیلم محسوب می‌شود.

چهارراه استانبول خوب است اما غافل‌گیر نمی‌کند

خود کارگردان نیز قبلا اعلام کرده بود که موضوع اصلی فیلم پلاسکو نیست، حادثه پلاسکو در کنار موضوع اصلی اتفاق می‌افتد و موضوع اصلی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اما متاسفانه بسیاری از مخاطبان با دید مستندی درباره پلاسکو به پای فیلم می‌نشینند، که در آخر نیز ناراضی از سالن خارج می‌شوند. و بسیاری از مخاطبان نیز ناراضی‌اند که چرا فیلم به رفتگان حادثه پلاسکو یا آتشنشانان و… تقدیم نشد. اما اتفاق مهمی بود که جریان اصلی فیلم پلاسکو نباشد. چون اینگونه می‌توان از شعار دادن و تحمیل کردن غم و غصه و به زور تحت تاثیر قرار دادن مخاطب جلوگیری کرد. فیلم قصه‌ای دارد که روند طبیعی خود را طی می‌کند و در کنارش حادثه پلاسکو نیز رخ می‌دهد. و مصطفی کیایی اینگونه توانسته حادثه پلاسکو را برای مخاطبش قصه‌گویی کند. و حادثه را به گونه‌ای با قصه همراه کند، که بتواند از طریق قصه تاثیرگذاری ایجاد کند. اما باز هم فیلم دچار تحمیل کردن احساسات به مخاطب شد. که ایکاش این سکانس ها از فیلم حذف می‌شدند. مانند خدا خدا گفتنِ آتش نشان (مهدی پاکدل)، یا چند باره تکرار کردن جمله “ایکاش بجای جنگ و دعوا، بغلش می‌کردم”. این سکانس‌ها فقط تاثیرگذاری تحمیلی به همراه دارند و کلیشه‌شان در ذوق می‌زند.

در این کنار طعنه‌های سیاسی نیز کاملا به اندازه هستند و به دل می‌نشینند. که اگر خدا بخواهد در اکران عمومی زیر تیغ سانسور نمی‌روند.

«چهار راه استانبول» از فیلمنامه پیچیده‌ای برخوردار است. فیلمنامه‌ای شلوغ و پر از هرج و مرج. اما خوشبختانه انسجام در فیلم حفظ شده. و باعث کج فهمی مخاطب نمی‌شود، تا مخاطب خط روایی را گم کند. و این یکی از مهم‌ترین نکات مثبت فیلم است. مانند همیشه با فیلمی خوش ساخت از مصطفی کیایی روبرو هستیم، که از نظر ساختاری تفاوتی با کارهای قبلی این کارگردان ندارد. اما سبک کار کمی متفاوت است، و نزدیک می‌شود به سبک حادثه‌ای. اما متاسفانه، مصطفی کیایی ژانر خود را گم می‌کند و بیش از حد چاشنیِ طنز را زیاد می‌کند. این طنز بیش از حد و کنترل نشده به باور پذیری و تاثیر گذاری فیلم آسیب زده است. در حساس ترین لحظات فیلم طنز هایی اضافه شده، که مهم‌ترین سکانس های فیلم را نابود کرده است. و قطعا این طنز کنترل نشده، بزرگترین نقطه ضعف این فیلم محسوب می‌شود. و متاسفانه بازی بهرام رادان و مصطفی کیایی کاملا یادآور «بارکد» است.

فیلم از جلوه‌های بصری زیادی استفاده کرده است، که متاسفانه خیلی زود لو می‌روند. البته با توجه به امکانات، فیلم از جلوه‌های ویژه بصری مناسبی برخوردار است.

«چهار راه استانبول» همانطور که انتظارش می‌رفت، اثری قابل قبول است. اثری که مخاطبان خود را ناراضی روانه منزل‌هایشان نمی‌کند. اما غافلگیر کننده نبود، و می‌توانست تبدیل به اثری دلنشین‌تر شود

پایان پیام