معرفی فیلم پست، نامزد اسکار ۲۰۱۸

تنها نقطه ضعف فیلم پست شاید این باشد که فیلم بیش از آن که به واقعیت توجه کند، قصد ارائه یک بیانیه اجتماعی مهم درباره ارزش‌های آزادی را دارد.

پایگاه خبری گلونی، سمیه باقری حسن‌کیاده: دوران ریاست جمهوری نیکسون در ایالات متحده آمریکا همراه بود با رسوایی‌هایی که واترگیت معروف‌ترین آن‌ها است.

اما رسوایی‌ای که کمتر به آن پرداخته شده است به «اوراق پنتاگون» معروف شد. اسنادی که افشا می‌کرد،

نیکسون و مسئولان دولتی درباره جنگ ویتنام به افکار عمومی دروغ گفته‌اند و این جنگ ابدا با تصویری که دولتمردان و سیاسیون آمریکا از آن جنگ ارائه داده بودند، شباهتی ندارد. نیویورک تایمز با استناد به قانون آزادی رسانه‌ها، بعضی از این اسناد را منتشر کرد. اما از سوی سیاستمداران مورد حمله و تهدید جدی واقع شد و اتهام‌هایی نظیر خیانت و تهدید امنیت ملی گریبانش را گرفت.

اینجا بود که واشنگتن پست، رقیب دیرینه نیویورک تایمز، وارد میدان می‌شود و همین موضوعی می شود برای لیز هانا و جاش سینگر که «پست» نوشته شود تا استیون اسپیلبرگ فیلم آن را بسازد.

قصه فیلم پست

کری گراهام با بازی مریل استریپ، زنی از طبقه بالای جامعه است که تا به حال با جماعتی این چنین نترس و سخت‌کوش همچون روزنامه‌نگاران واشنگتن پست سر و کار نداشته است و حالا که شوهرش خودکشی کرده است ناچار شده که مسئولیت نشریه‌ را بر عهده بگیرد.

او زنی سرسخت و محافظه‌کار است که این محافظه‌کار بودن به دلیل دیدگاه ضد زن در آن دوران قابل توجیه است و همین موجب شده است که او نتواند همانند مردان جامعه‌اش ناگهانی و بی‌ترس یاغی شود.

اینجا یک طرف مناقشه، افراد محتاطی هستند که می‌دانند اقدامات عجولانه می‌تواند آسیب‌های جبران‌ناپذیری به روزنامه وارد کند. آن‌ها دشمن روزنامه‌نگاری نیستند، پس تمام تلاششان فقط نشان دادن بازی بد سیاستمداران است نه تعطیلی روزنامه‌ واشنگتن پست. در این میان همراهی سردبیر نشریه، بنجامین سی. بردلی با بازی «تام هنکس» است که گراهام را در رسیدن به هدفش کمک می‌کند. در واقع تام هنکس و مریل استریپ به صورتی رقابتی سکان فیلم را در دست می‌گیرند و جریان داستان را پیش می‌برند.

درباره کارگردان فیلم پست

اسپیلبرگ راوی قهاری است. او وقایع سال ۱۹۷۱ را با محوریت زنی به نام کاترین گراهام نشان می‌دهد که علی‌رغم نقش بسیار پر رنگش در افشای فساد کاخ سفید، تا به امروز کمتر به او پرداخته شده است.

در تیتراژ ابتدایی فیلم نیز نام مریل استریپ بالاتر از نام تام هنکس قرار می‌گیرد تا شاید پست از همان ابتدا یادآور آن دسته از قهرمانان گمنامی باشد که از اهمیت آزادی رسانه و از شیوه زندگی آمریکایی محافظت کرده‌اند.

تنها نقطه ضعف فیلم شاید این باشد که فیلم بیش از آن که به واقعیت توجه کند، قصد ارائه یک بیانیه اجتماعی مهم درباره ارزش‌های آزادی را دارد. از این موضوع که بگذریم واقعیت این است که، شما با دیدن این فیلم، به هیچ عنوان وقت خود را تلف نمی‌کنید، بلکه اثری جذاب، سرزنده و با نشاط می‌بینید که سرگرم کننده، با‌مزه، هیجان‌انگیز و الهام‌بخش است.

پایان پیام