فیلم فراری حرف برای گفتن دارد

فیلم فراری حرف برای گفتن دارد

پایگاه خبری گلونی، هومن نشتائی: بالاخره «فِراری» اکران شد. شاید برای خیلی از مخاطبان فِراری، فیلمِ جذابی نبود. باید اعتراف کنم، که حتی برای خود من هم خیلی جذاب نبود.

اما چند روز بعد از اینکه فیلم را دیدم و کمی در مورد فیلم فکر فکردم، فهمیدم که فراری چقدر حرف برای گفتن دارد.

اول از همه به ایده فیلم فکر کنید. که چقدر ایده جذاب و جدید و خلاقانه‌ای دارد. ایده‌ای که کمتر کسی به ذهن‌ش می‌رسد و در موردش فکر می‌کند. اما نکاتی وجود دارد که می‌تواند این ایده را جذاب تر از حالت قبلی کند. آن هم استفاده کاربردی از این ایده است. این ایده بسیار ساده به نظر می‌رسد. ایده‌ای که شاید جای مانور دادن نداشته باشد. اما کار هنرمند اینجا آغاز می‌شود.

این فیلم با داستان یک خطی‌ای که دارد، می‌تواند بسیاری از معضلات و مشکلات و ضعف‌ها و کمبودهای نوجوانان را به تصویر بکشد (مخصوصا دختران نوجوان). روشی برای مطرح کردن مشکلات که اصطلاحا توی ذوق نزند و مخاطب را همراه کند و تاثیر گذار باشد.

این فیلم هم می‌توانست مانند بسیاری از فیلم‌های دیگر که قصد نشان دادن معضلات نوجوانان را دارند، یک شخصیت پسر ۱۸، ۱۹ ساله داشته باشد که علاقه زیادی به موسیقی (مخصوصا رپ) دارد. با پدر و مادرش همیشه دعوا دارد و هر وقت پدرش سیلی‌ای به او می‌زند، سریع وسایل خود را جمع کند و از خانه فرار کند. در این کنار دوست دختری هم داشته باشد. بدون شک مهم‌ترین نکته این فیلم، همین ایده درخشان است.

فراری سیاه‌نمایی نمی‌کند

فراری به دنبال تزریق اضافه غم و اندوه (برای افزایش تاثیر گذاری) به مخاطب نیست. سیاه نمایی نمی‌کند و حتی با خوب کردن حال مخاطب تاثیر خود را می‌گذارد و به هدف خودش نزدیک می‌شود.

ایده نو و جذابی هم دارد. شاید کسانی که فیلم را دیده‌اند بگویند که فیلم اصلا جذاب نبود. اما پیشنهاد می‌کنم خود را یاد بیاورند که لحظه‌ای چشمان خود را از روی پرده بر نداشتید.

کامبوزیا پرتوی آثاری دارد که روند خوبی دارد اما شاید در پایان‌بندی اصطلاحا کمی بلنگد. انگار که فیلم را نصفه دیده‌ایم. اما اگر فکر کنیم می‌فهمیم که انتهای فیلم در میانه و یا حتی در ابتدای آن گنجانده شده است. چون معضلات و مشکلات پایانی ندارند. این حرف به منظور حمایت از پایان نسبتا ضعیف فیلم نیست. اما می‌توان با نگاهی دیگر به آن نگاه کرد.

نکته‌ای دیگر در این کار، اعترافات بازیگران رو به دوربین است. بازیگران رو به دوربینی که به مخاطبان خود زل زده است، حقایقی را فاش می‌کنند که پیشبرنده درام است.

اما این روش در «کلاس هنرپیشگی» بهتر جا افتاده بود. البته این مقایسه کار درستی نیست.

اما در فراری این اعترافات تبدیل به یک سوال و یک ابهام برای مخاطب می‌شود. مخاطب به دنبال این است که چه کسی بودند کسانی که بازجویی می‌کردند؟ مخاطب هر کسی را می‌تواند جای آنها بگذارد. اما به نظرم این بازجویی قسمتی از کار علیرضا داوود نژاد است، که وجودش بدون دلیل و منطق زیباست.

فیلم فراری حرف برای گفتن دارد

در فیلم شخصیت‌هایی مانند «حاجی» وجود دارد که برای پیشبرد درام از آن‌ها استفاده شده است. اما حضور آن‌ها کمی اضافی به نظر می‌رسد زیرا زود فراموش می‌شوند.

یکی از مهم‌ترین نکات فیلم بازیگران آن هستند. محسن تنابنده به خوبی می‌تواند شخصیتی که رنج زیاد کشیده است اما هنوز «از خوبای روزگار» است را ایفا کند. از طرفی ترلان پروانه از جنبه‌های مختلف مانند خلق شخصیت، بیان لهجه و… با انعطافی که از خود نشان داد، به مخاطب فهماند که بازیگری را بسیار جدی‌تر از قبل دنبال می‌کند.

فراری میزانسن و دکوپاژ ساده و در کنار آن تمیزی دارد. دنبال گزافه گویی نبوده است و اصل قصه برایش اهمیت بیشتری داشته است.

فراری بدلیل المان‌هایی که دارد مخاطب زیادی جذب می‌کند ولی نمی‌تواند برای بسیاری راضی کننده باشد اما بدون شک تاثیر خود را می‌گذارد.

فیلم فراری حرف برای گفتن دارد

پایان پیام