سایه‌ات سبز آقای ایرج رحمانپور

ایرج رحمانپور «دارِ جنگه »است.

پایگاه خبری گلونی، ایوب قیاسوند:

فره مَترسم ژای روزگاره

ژای فتنه لییم، شوم ِ بدکاره

کوتاه بو ژ روی زمین،خاک پام

کس نای تا تویلی بِنیشو ار جام

ایرج رحمانپور «دارِ جنگه »است. درختی زنده و باستانی و گذرکرده از دوران کیومرث و سیامک و هوشنگ و طهمورث تا به این سو،شاهد، راوی و زخم خورده و بیزار از جنگ‌ها و سرهنگ‌ها. میراث‌دار زخم ناسور و عمیقی در سینه که میان عاشقانه‌ای چون “لبخنده ات، سرک کشیدن‌های ‌آفتاب است پس از باران” سرباز می‌کند.

عالی درختی سایه گستر که نسل پرت شده از هویت مارا با زبان مادری و سرزمین پدری، آشتی و پیوند داد. چراکه نه تنها برگ برگ ملودی‌ها و شعرهای کهن و هوره‌ها و مورها و آوازهای گمشده‌ی آب و خاکمان را به جای بازخوانی، بازآفرینی کرد، که میوه‌های ‌تر و تازه‌ی خود را نیز به ما عرضه کرد با طعم نو و خوش شعرجهان، با عطرِ اقتباس‌هایش از”سبز تویی که سبز می‌خوانم” فدریکو گارسیا لورکا و “تو را می‌نویسم ” پل الوار و صد البته با رنگ و رِنگ منحصر به‌فرد ترانه‌های ایرج رحمانپور.

ما اما در جایگاه مصرف‌کنندگان یا علاقه‌مندان این هنر، بهای چیدن و چشیدن و حظ بردن از این میوه‌ها را که با خون دل شاعر -آهنگساز- خواننده، پرورده شده هرگز نپرداخته‌ایم. حال آنکه خود را حامی هنرمندمان می‌دانیم (و برخلاف آنان که زیر این سایه پا گرفتند اما اینک به‌جای ساز شدن، تبر شده‌اند‌) می‌خواهیم این درخت برز و برومند، سرسبز و بالنده بماند.

اگرچه دیر اما دیگر وقت آنست بفهمیم از دانلودهای غیرقانونی ما هیچ چیز نصیب هنرمندی نمی‌شود که در فقدان تهیه‌کننده و حامی و قانون کپی‌رایت، باید هزینه‌ی تولید آثارش را خود بپردازد و تنها گزینه‌اش برای ادامه‌ی حیات هنری برگزاری کنسرت است و بر ماست که بخشی کوچک از انرژی و عشقی بی‌دریغ را که در طول سالیان اخیر نثار ما کرده، به او برگردانیم.

کنسرت  هفت اردیبهشت و دیگر کنسرت‌های پیش رو، فرصتی است برای ادای دین و حق‌شناسی ما نسبت به پیری که عاشقانه مشعل‌دارِ تباری انسانی در دهلیزی تاریک است و فراموش نکنیم عشق، تعهدی دو جانبه است که از جانب ما چندان رعایت نشده است.

پایان پیام