وقتی لاله‌های واژگون حراج می‌شوند

پایگاه خبری گلونی، نگار فیض‌آبادی: اردیبهشت با هوای مطبوعش، چنان پربرکت است که لاله‌های واژگون هم دوباره رسم رویش را از سر گرفته‌اند. اراک در منطقه مرکزی ایران، حالا طوری دیگر میزبان این گل‌های زیباست. گل‌هایی که ثبت ملی شده‌اند و در معرض خطر هستند و درعین‌حال در میدان اصلی شهر به قیمت ۵۰۰۰ تومان (شاید به قیمت یک بسته آدامس) به فروش می‌رسند.

مسئولان هم مقصرند

خبر بد اینکه؛ این گل‌های ارزشمند، پارسال هم به قیمت ۲۰۰۰ تومان، فروش (بخوانید به یغما) رفت. نیاز نیست اقتصاددان باشیم. با یک حساب سرانگشتی می‌شود فهمید که «قیمت» با «ارزش»، فرق دارد. قیمت، پولی‌ست که مشتری پرداخت می‌کند و ارزش، چیزی‌ست که خریدار دریافت می‌کند. با این تفاوتِ زمین تا آسمان بین قیمت و ارزش یک اثر ملی، فقط می‌شود اسم این کار را «چوب حراج» گذاشت. این چوب حراج، فقط دست فروشندگان لاله‌های واژگون نیست. مسئولانی که می‌بینند و همچنان دست‌دست می‌کنند هم در چوب حراج زدن‌ها به آثار ملی ایران، مقصرند.

منظور از غیرقانونی چیست؟

البته باید از مسئولان بپرسیم وقتی از غیرقانونی بودن چیزی حرف می‌زنید، دقیقاً منظورتان چیست؟ همین‌که غیرقانونی بودن فروش یک اثر ملی، تیتر پرطمطراق رسانه‌ها شود برایتان کافی‌ست یا واقعاً قصد دارید در عمل کاری انجام دهید؟ که البته اگر قصدی بود، نباید می‌خواندیم و می‌نوشتیم که امسال «هم»، لاله‌های واژگون به فروش رسیدند.

سوگنامه فروش لاله‌های واژگون

تراژدی فروش لاله‌های واژگون، فقط به دغدغه درآمدزایی فروشندگان و بی‌مسئولیتی خریداران، محدود نمی‌شود. سوگنامه فروش لاله‌های واژگون، وقتی غم‌انگیزتر می‌شود که از یوسف یوسفی، مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری استان مرکزی، می‌خوانیم که «لاله واژگون از گیاهان ممنوع‌القطع است و سازمان جنگل‌ها نیز بخشنامه‌ای جهت برخورد با خاطیان در این بخش را ابلاغ کرده است» اما درعین‌حال به گفته این مقام مسئول، «متأسفانه در قانون چیدن این گل جرم‌انگاری نشده است».

تأخیر شگفت‌آور مسئولان

در کنار این تناقض بزرگ، تأخیر مسئولان هم باعث شگفتی است. چون هنوز حتا مبدأ این گل‌ها را پیدا نکرده‌اند که از کجا برای عرضه به شهر می‌رسند. اگر متولیان حفاظت از این اثر ملی، با همین سرعت پیش بروند، بعید نیست سال دیگر هم بخوانیم لاله واژگون، به قیمت ۷۰۰۰ تومان به فروش می‌رسد.

به‌جای تأسف، کاری انجام دهید

می‌بینید؟ هم مسئولان کشور، که کاری از دستشان برمی‌آید، متأسف می‌شوند و هم من و شمایی که احتمالاً کاری از دستمان برنمی‌آید. با این حساب همگی باهم متأسفیم و معلوم نیست فرق مردم با مسئولان، دقیقاً چیست؟ دغدغه حفاظت، فقط در «عمل» مشخص می‌شود. نسخه آموزش مردم محلی در کنار منع قانونی می‌تواند این مشکل را حل کند. البته درصورتی‌که واقعاً دغدغه حفاظت وجود داشته باشد.

پایان پیام