گوگل تصادف شما را پیش‌بینی می‌کند

می‌گن اپلیکیشن ویز گوگل قراره تصادف خودروها رو هم پیش‌بینی کنه.

پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه:یه فرق اساسی بین تصادف‌های سنتی و مدرن هست و اون‌هم حذف نقش مردم به‌عنوان ناظر صحنه تصادف. یه‌جوری هم جاگیری می کنیم که انگار داور و خط نگهدار فیفاییم. داداش برو کنار بذار پلیس و اورژانس برسن.

تصادف‌ها در اپلیکیشن‌ گوگل

می‌گن اپلیکیشن ویز گوگل قراره تصادف خودروها رو هم پیش‌بینی کنه. البته ما ترجیح می‌دیم به همون صورت سنتی تصادف رو ببینیم نه از طریق اپلیکیشن و با دو تا نقطه قرمز استعاری روی اون.

رفتار ما در تصادفات

باید تو متن تصادف باشی و چشمت بیفته به اون مصدومی که خونین و مالین یه گوشه افتاده. فکر می‌کنین برخوردمون تو اون لحظه چیه؟

اولین کاری که به ذهنمون میاد انجام بدیم چیه؟ زنگ می‌زنیم به اورژانس؟ خب می‌شه به این هم فکر کرد ولی ما وظیفه مهم‌تری داریم. از اونجایی که رسالت شهروند_خبرنگاری روی دوش همه‌مون سنگینی می‌کنه گوشی‌هامون رو در میاریم و از صحنه تصادف فیلم می‌گیریم و به کل دنیا مخابره‌اش می‌کنیم.

گوشی همراه، همیشه همراه است

ما برای یه لحظه هم فکر نمی‌کنیم داریم از چی فیلم می‌گیریم، تنها دستوری که مغزمون می‌ده درآوردن گوشی تلفن همراهمونه. اما با این اپلیکیشن‌ها می‌خوان این حس مسئولیت‌پذیری رو ازمون بگیرن.

یک‌ فیلم پشتیبان همیشه هست

ما در تصادف‌‌‌ها چه کوچیک چه بزرگ هرگز جا نمی‌زنیم یعنی بااینکه طبق قانون می‌تونیم تو تصادف‌هایی که آسیب مالی کمی رسیده، صحنه رو بهم بزنیم تا راه مردم بسته نشه باز هم این‌کار رو نمی‌کنیم. هیچ‌وقت هم باور نمی‌کنیم باوجود بهم زدن صحنه تصادف باز یکی هست که فیلمون رو داره.

خودران‌ها و راهنما سرخودها

در حالی که دنیا به سمت ماشین‌های خودران متمایل شده. ما تا کمر خم می‌شیم و نقش راهنما رو تو تقاطع‌ها انجام می‌دیم. این روزها تو ترافیک‌های طولانی استوری و لایو می‌ذاریم و در حالی‌که هنوز به پارک دوبل ارادت خاصی داریم از حقوق شهروندی حرف می‌زنیم.

کلیشه تکراری تصادفات

جاده‌های مرگ، عدم امنیت خودروهاعدم فرهنگسازی و شعارزدگی و کلیشه‌های همیشگی دامن می‌زنه.

خودروهای داخلی همه تمرکزشون رو اضافه کردن زه بغل به عنوان آپشنه ولی باز هم تو ترافیک سایت‌هاشون کشته و زخمی می‌دیم. استعداد عجیبمون برای تصادف کردن، دور زدن قانون و پیچوندن جریمه‌ها نشون می‌ده که هنوز راه زیادی برای آشتی با خودمون داریم.

پایان پیام