استندآپ کمدی محمدحسن دژاهنگ رفع تکلیف بود

پایگاه خبری گلونی، معین بادپا: محمدحسن دژاهنگ تنها فردی بود که در مرحله اول با یک اشاره کوتاه به آب آبادان، توانست اندکی ما را درباره دغدغه‌مندی کمدین‌ها امیدوار کند. اما اجرای نجات او پایانی به این امیدواری بود.

شروعی تا جای ممکن بی‌ربط

دژاهنگ اجرایش را با گفتن درباره عدم اعتقاد به کاتالوگ شروع کرد و بعد به تربیت فرزندان اول و آخر پرداخت. عحیب است؟! اما او دقیقا همین کار را کرد. آنقدر این دو مورد به یکدیگر بی‌ربط بسته شده بود که انگار دو استنداپ متفاوت را به یکدیگر وصله پینه کرده باشند.

اما مشکل فقط شروع او نیست. او همان حرف‌های همیشگی و شوخی‌های تکراری را گفت و هیچ نشانه‌ای از خلاقیت در متن او دیده نمی‌شود. شاید او بیشتر تمایل به حذف شدن داشت تا ماندن که اینگونه بدون متن به اجرا پرداخت! محمدحسن دژاهنگ همجون فردی عمل کرد که انگار ابتدا چکیده یک مقاله را نوشته و بعد شروع به نوشتن اصل کرده است و همین مسیر وارونه موجب شد تا متن او هیچ اتصالی به ابتدای کار نداشته باشد.

آنقدر تکرار می‌کنم تا همه ببینند

محمدحسن دژاهنگ در مورد زاییدن تاکید زیادی روی حرکات دستش داشت. ظاهرا او هم ترجیح داد به همان بیراهه‌ای برود که برخی دیگر رفتند تا شاید بتواند با استفاده از این حرکات برای خودش شانس بخرد. جالب اینجاست که او تلاش کرد تا با تکرار این حرکت، مخاطب را بخنداند! و گمان می‌برد مخاطب منظور او را نگرفته است.

پشت سر هم بگو و برو جلو

روایات محمدحسن دژاهنگ را پشت هم بچینید. جملات ربط پیدا می‌کنید؟ این خاطرات چگونه به یکدیگر چفت و بست شده‌اند؟ آیا به نظرش این واژه «بعد» برای چسباندن مجموعه‌ای از داستان‌ها و خاطرات کافی است؟ فکر نمی‌کند کم است؟ مربی‌اش چطور؟ پیوستگی در یک متن یعنی جای جملات را نتوان به راحتی تغییر داد. اگر بتوان داستان‌ها و خاطره‌های او را بدون هیچ آسیبی به متن جا به جا کرد، پس نقش پیوستگی چیست؟

محمدحسن دژاهنگ

کاش محمدحسن دژاهنگ حتی به میزان کمی از دغدغه‌ها می‌گفت تا امروز اگر هم حذف می‌شد با گفتن آنچه باید گفت به کار خودش پایان می‌داد. نه بدون آنکه اجرایش هیچ اثری از خودش به جا نگذارد.

پایان پیام