آلزایمر دولتی و ملی چیست

پایگاه خبری گلونی، محمد پورخداداد: ۲۱ سپتامبر روز جهانی آلزایمر است و این بیماری تاکنون بی‌درمان جمعیت بالایی را در سراسر جهان مبتلا کرده است.

اما این بیماری در ایران جلوه‌های دیگری دارد که در کمتر کشوری قابل مشاهده است. آلزایمر در ایران شاخه‌های زیادی دارد که به مهم‌ترین آنها می‌پردازیم:

آلزایمر دولتی

این نوع آلزایمر در دولت‌هایی که هر ۴سال یکبار روی کار می‌آیند بروز می‌کند.

به طوری که فقط با گذشت یک ماه از اتمام انتخابات، همه وعده‌های داده شده به کلی از ذهن بیمار مورد نظر که حالا برای خود وزیر و وکیل و حتی بالاتر شده است، پاک می‌شود.

هرچه به او یادآوری می‌کنند که برادرجان خود شما با مشت‌های گره زده این وعده‌ها را فریاد می‌زدی و همه آنها ثبت شده است و همه دیده‌اند، بیمار تکذیب می‌کند.

یکی از بزرگترین علل این بیماری افزایش سن است. نمونه کاملا به روزش همین دولت فعلی و قبلی است که لقب پیرترین دولت تاریخ را به خود اختصاص داده است.

پس احتمال اینکه سن اعضای این دولت در فراموشی آنها تاثیرگذار باشد فراوان است و نباید زیاد به آنها فشار آورد.

البته خود دولت هم از ابتدا همه را برای این بیماری خود آماده کرده بود.

همان روزی که رنگ بنفش را برای تبلیغات انتخاباتی خود برگزید باید می‌فهمیدیم که با یک دولت فراموش‌کار و آلزایمری روبه‌رو هستیم. حتما می‌دانید که نماد آلزایمر در جهان، یک روبان به رنگ بنفش است.

مدت آلزایمر دولتی کوتاه است و پس از مدت ۴ تا ۸ سال برطرف می‌شود. البته عواقب آن ممکن است بسیار بالا باشد و طول درمان آن امکان دارد به قرن‌ها بکشد.

آلزایمر ملی

خطرناک‌ترین نوع آلزایمر در کشور ما آلزایمر ملی است که تقریبا بسیاری از مردم به آن مبتلا شده‌اند. حتی از نوع نخست هم خطرناک‌تر است.

یکی از نشانه‌های آن انتخابات است. فرد بیمار از زمین و زمان ناراضی است و روزی صدبار به خود لعنت می‌فرستد که چرا چنین افرادی را برای اداره امور انتخاب کرده است.

ولی همین که بوی انتخابات به مشامش می‌رسد، بیماری فراموشی‌اش عود می‌کند و دست‌افشان و پایکوبان و بدون تحقیق چند نفر را که دارای سابقه طولانی آلزایمر از نوع اول هستند را برمی‌گزیند و این دور باطل ادامه پیدا می‌کند.

این نوع بیماری بسیار از نوع نخست آن خطرناک‌تر است چون نوع اول در نهایت بیمار را تا لبه پرتگاه پیش می‌برد و بس.

ولی آلزایمر ملی اگر شدت پیدا کند و راه چاره‌ای برای آن پیدا نشود، موجب سقوط و مرگ بیمار می‌شود.

پایان پیام