بزهکاران اجتماعی در کمین کودکان کار

بزهکاران اجتماعی در کمین کودکان کار

پایگاه خبر ی گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: رضا جعفری رییس اورژانس اجتماعی کشور گفت: «۵۲ درصد کودکان کار روزانه تا ۸ ساعت در خیابان کارمی‌کنند. والدین ۷۰ درصد «بیکار» یا دستفروشند.» بزهکاران اجتماعی در کمین قربانیانی از این دست هستند

آنها شیر زن و شیر مرد هستند

البته این بچه‌ها با ٨ساعت کار، دیگر کودک کار محسوب نمی‌شوند و حسابی شیرزن و شیرمرد هستند.

سال‌هاست که درباره کودکان کار فقط شعار داده‌ایم یا چشم به فعالیت خیریه‌ها دوخته‌ایم.

هروقت هم خواسته‌ایم کمک به آنها را فرهنگسازی کنیم، مستقیم عزت‌نفسش را نشانه گرفته‌ایم.

آنها را به صف کرده‌ایم و از چهره‌های خندانشان بعد از دریافت هدیه عکس گرفته‌ایم. ما آداب کمک کردن را هم بلد نیستیم اما برای شئر کردن عکس این بچه‌ها در فضای مجازی از همدیگر سبقت می‌گیریم.

بزهکاران اجتماعی در کمین کودکان کار

آمار ٨ ساعت کار کودکان کار در خیابان‌های شلوغ یک فاجعه‌ است. آنها را در خطر تعرض و رویارویی با بزهکارها قرار می‌دهد.

این بچه‌ها پوشش مناسبی برای مافیای توزیع مواد مخدر هستند.

کودکی‌شان و همه آرزوهایشان را همراه با کتاب‌های مدرسه یک گوشه چال کرده‌اند و دنبال سهمشان از زندگی هستند.

آنها قربانیان سیستمی هستند که لایه‌های زیرین جامعه را نمی‌بیند. سیستمی که از این بچه‌ها به عنوان دستاویزهای هر از گاهی استفاده می‌کند برای کسب مقبولیت عمومی.

کمک با چاشنی شوآف

والدین از بچه‌ها از کارافتاده، معتاد یا مهاجر هستند. هرکدام از اینها می‌تواند زمینه را برای مواجهه این کودکان با بزهکاران اجتماعی فراهم کند.

جا مانده‌های تحصیل، بی‌شناسنامه‌ها را به این آمار اضافه کنید، کاری که ظاهراً قرار نیست کمیسیون‌ اجتماعی مجلس و دولت بهزیستی و کمیته امداد انجام دهند.

بیشتر کمک به آنها بر دوش خیریه‌هاست. برخی به از آنها بیشتر از کمک شوآف می‌کنند، برخی هم موج‌سوارانه کمک می‌کنند.

دولت برای بازیابی توان والدین اقدام کند

واقعیت‌ها درباره کودکان کار همیشه مثل یک داستان عامه پسند با فرضیات ذهنی ما همراه است.

برای همین خیلی از ما درباره کمک کردن به آنها مردد هستیم. پیشگامان کمک هم برنامه‌هایشان را از تریبون‌های عمومی اعلام نمی‌کنند.

دلمان به آمار دهان به دهان فضای مجازی خوش است. اعتماد می‌کنیم اما واقعیت این است که باید راه‌های بازیابی توان والدین این کودکان در اولویت فعالیت‌های رفاهی دولت قرار بگیرد.

پایان پیام