افزایش آب در دسترس برای مصرف‌کنندگان با استفاده از منابع جایگزین

افزایش آب در دسترس برای مصرف‌کنندگان با استفاده از منابع جایگزین

به گزارش پایگاه خبری گلونی، نوشتار حاضر ترجمه‌ای است از:

OECD (2015), Drying Wells, Rising Stakes: Towards Sustainable Agricultural Groundwater Use. Chapter 3. What policy instruments help to manage agricultural groundwater use sustainably

این ترجمه را اندیشکده تدبیر آب ایران انجام داده است که آن را در چند بخش می‌توانید بخوانید.

۵- رویکردهای طرف عرضه: برداشتن بار محدودیت‌ها از دوش بهره‌برداران، با صرف هزینه

رویکردهای طرف عرضه، بر افزایش آب در دسترس برای مصرف‌کنندگان با استفاده از منابع جایگزین (آب سطحی) در کوتاه‌مدت، یا با ذخیره‌سازی آب زیرزمینی در بلندمدت مبتنی هستند.

دسترسی به آب اضافه‌تر، به قصد کاستن از فشار بر آبخوان‌ها فراهم می‌شود.

این رویکردها با افزایش تأمین از آب سطحی یا آب زیرزمینی، بار محدودیت‌ها را از دوش مدیران و بهره‌برداران بر می‌دارند.

در واقع به جای تلاش برای حل مشکل، آن را به تعویق می‌اندازند.

با این همه، آنها می‌توانند در کنار سایر تدابیر مدیریت، به ایفای نقش بپردازند، و محدودیت‌های اجباری را در هنگام مواجهه با مشکلات شدید کمیابی وآثار خارجی ناشی از آن، مانند شوری یا نشست زمین بردارند.

به بیانی دقیق‌تر، رویکردهای طرف عرضه، فی‌نفسه از مدیریت مصرف آب زیرزمینی پشتیبانی نمی‌کنند و بنابراین نباید در اولویت قرار گیرند.

آنها به همان شیوه رویکردهای طرف تقاضا، بر کشاورزی تأثیر نمی‌گذارند و ممکن است به همان اندازه کارآمد نباشند.

رویکردهای طرف تقاضا، تاب‌آوری نظام تولید را در برابر فشارها افزایش می‌دهند، در حالی که رویکردهای طرف عرضه ممکن است انگیزه اقدام برای محدودسازی پمپاژ را به وجود نیاورند.

رویکردهای طرف عرضه، چه به صورت مکمل، و چه از طریق ذخیره‌سازی، از آب سطحی به عنوان محافظ آب زیرزمینی استفاده می‌کنند، و می‌تواند ذیل طیف گسترده‌تر مدیریت تلفیقی آب سطحی- زیرزمینی منظور شود.

مدیریت تلفیقی بر اصول ساده‌ای مبتنی است: آب زیرزمینی برای پشتیبانی در مواقعی که آب سطحی ناکافی است به کار گرفته می‌شود، و در مقابل، آب سطحی برای پرکردن منابع آب زیرزمینی استفاده می‌شود.

افزایش آب در دسترس برای مصرف‌کنندگان با استفاده از منابع جایگزین

در مواردی که سطح ایستابی خیلی افزایش می‌یابد، مصرف آب سطحی با پمپاژ آب زیرزمینی جایگزین می‌شود.

امکان‌پذیری اقتصادی این قبیل رویکردها وابستگی شدیدی به هزینه‌های ثابت دارد. البته همه این راهکارها به یک اندازه به سرمایه‌گذاری عمومی نیاز ندارند.

گردآوری آب باران می‌تواند به دست خود زارعان انجام شود، و حوضچه‌های نفوذ می‌تواند به دست گروه‌های زارعان یا نهادهای محلی ساخته شوند.

در مقابل، مخزن آب و نمک‌زدایی به زیرساخت نسبتاً سنگین و هزینه‌های متغیر نیاز دارند.

مقیاس ذخیره و بازیابی آبخوان و ذخیره‌سازی آب زیرزمینی، با توجه به هزینه آن اهمیت می‌یابد، ولی تجربه گذشته نشان داده است که مدیریت جمعی در مقیاس محلی توانسته‌ است به طور مستقل، تأمین مالی و بهره‌برداری چنین راهکارهایی را به انجام رساند.

پایان پیام