توزیع زمانی و مکانی موجودی و تقاضای آب ناهماهنگ است

توزیع زمانی و مکانی موجودی و تقاضای آب ناهماهنگ است

به گزارش پایگاه خبری گلونی، نوشتار حاضر ترجمه‌ای است از:

Interbasin water transfers and integrated water resources management: Where engineering, science and politics interlock. J. Gupta, P. van der Zaag. Physics and Chemistry of the Earth 33 (2008).

این ترجمه را اندیشکده تدبیر آب ایران انجام داده است که آن را در چند بخش می‌توانید بخوانید.

۱- مقدمه: چالش‌های انتقال میان‌حوضه‌ای آب

توزیع زمانی و مکانی موجودی و تقاضای آب، ناهماهنگ است.

با اینکه موجودی آب شیرین، علی‌رغم نوسانات طبیعی و افزایش احتمالی در نوسان اقلیمی (ناشی از فعالیت‌های انسان)، نسبتاً ثابت باقی مانده است، ولی تقاضای آب همچنان افزایش می‌یابد.

در برخی مناطق جهان، تقاضا به آستانه‌ توان تأمین سیستم طبیعی رسیده است، و شمار مناطقی که تقاضا از موجودی پیشی می‌گیرد، به سرعت در حال افزایش است.

تقریباً ویژگی همه این مناطق، فعالیت وسیع اقتصادی و تراکم زیاد جمعیت است، از این رو از نظر سیاسی و استراتژیک نیز پراهمیت به شمار می‌آیند.

بنا بر استدلال برخی از صاحب‌نظران[۱]، وقتی تقاضا به آستانه‌های موجودی آب نزدیک می‌شود، ممکن است به تدریج رویکردهای نوینی در مدیریت آب شکل بگیرد.

به بیانی دیگر، از عرضه‌گرایی که نمونه بارز آن سدسازی است، به یک رویکرد جامع‌نگرانه‌تر و یکپارچه‌تر در مدیریت منابع آب تغییر می‌یابد.

توزیع زمانی و مکانی موجودی و تقاضای آب ناهماهنگ است

این رویکرد می‌کوشد ملاحظات زیست‌محیطی، اجتماعی و اقتصادی را در تصمیم‌گیری متوازن سازد.

این رویکرد به اقداماتی منجر خواهد شد که هدف‌شان تأثیر بر (و کاهش) تقاضای آب، افزایش کارآیی مصرف آب، و بهینه‌سازی بازده اقتصادی مصرف آب با بازتخصیص آب به مصارف باارزش‌تر است.

نتیجه این خواهد بود که مصرف آب در حدود پایدار تثبیت خواهد شد (شاید هم کاهش یابد) و جامعه در چارچوب وسع منابع خود به حیات ادامه می‌دهد.

نکته‌ای که در این نوشتار بدان توجه داده می‌شود این است که جابجایی پارادایم که صاحب‌نظرانی مانند آلن (Allan) از آن سخن می‌گویند، به طور کامل درباره مناطق مهم اقتصادی صادق نیست.

برای مراکز اقتصادی بسیار مهم است که از نظر تأمین مستمر منابع اساسی، از جمله منبع حیاتی آب که تداوم‌بخش فعالیت آنها است اطمینان داشته باشند.

با توجه به بزرگی منافع اقتصادی و سیاسی، این قبیل مراکز می‌توانند مقادیر بزرگ سرمایه‌گذاری را برای اطمینان از اینکه منابع مورد نیازشان تأمین خواهد شد توجیه کنند.

اگر تقاضای آب از موجودی آب پیشی بگیرد، رویکرد عرضه‌گرایی همچنان مهم باقی خواهد ماند و منابع جدید آب باید یافت شود، برای نمونه با شیرین‌سازی آب دریا در مناطق ساحلی یا با آوردن آب از حوضه‌های مجاور، برای نمونه از طریق انتقال میان‌حوضه‌ای آب.

به نظر می‌رسد انتقال آب در برخی مناطق به شکل فزاینده‌ای به راه‌حل غالب تبدیل می‌شود.

[۱] Allan, T., 2003. IWRM/IWRAM: a new sanctioned discourse? Occasional Paper 50. SOAS Water Issues Study Group. School of Oriental and African Studies, King’s College, London.

 پایان پیام