اولین منبع سلفژ ایرانی در یک اثر

کتاب «سلفژ موسیقی ایرانی» بعنوان یکی از اولین منابع سلفژ بومی مطرح است که به کوشش نستوه رمضانی تالیف و به تازگی توسط سوره مهر منتشر شده است.

به گزارش پایگاه خبری گلونی به نقل از سوره مهر، این اثر در شش فصل به نگارش درآمده است: فصل اول دستگاه شور(سل)، فصل دوم دستگاه همایون(سل)، فصل سوم دستگاه چهارگاه (دو)، فصل چهارم دستگاه سه‌گاه(می‌کرن)، فصل پنجم دستگاه ماهور(دو)، فصل ششم دستگاه نوا(سل).

موضوع این کتاب ارائه راهکارهایی برای سلفژ (سرایش) ملودی‌ها در دستگاه‌های موسیقی ایرانی است. تمرین‌های این کتاب با اتکا به ملودی‌های ردیف موسیقی ملی و ملودی‌هایی که استادان صاحب‌نام موسیقی ایرانی خلق کرده‌ اند بر اساس ملودی‌های فولکلوریک ایرانی (محلی) ساخته شده است.

رمضانی درباره این کتاب اظهار داشت: همانطور که از نام کتاب مشخص است این یک منبع و کتاب موسیقی ایرانی است و اگر قرار بود از منابع خارجی استفاده کنیم به درد موسیقی ایرانی نمی‌خورد و کاملاً به یک کار کلاسیک غربی تبدیل می‌شد.

این پژوهشگر موسیقی همچنین افزود: در ابتدا اشل‌های صوتی هر مقام در موسیقی ایرانی عنوان شده و سپس تمریناتی برای آن اشل با فواصل متصل نت‌ها آورده می‌شود و بعد پرش‌ها و فواصل بزرگتر مثال زده شده و متعاقباً مثال‌هایی از رپرتوار و ردیف‌های موسیقی ایرای آورده می‌شود. در واقع در این کتاب بصورت کاربردی هنرجو از طریق ردیف و پرتوار آموزش داده می‌شود. هنرجو خیلی خوب می‌تواند کاربرد این فواصل و سلفژ را در مقام‌های ایرانی و در کارکرد رپرتوار ایرانی و قطعات ساخته شده توسط اساتید و گوشه‌های ردیف را کاملاً متوجه شود.

در قسمتی از مقدمه کتاب مولف اینگونه نوشته است: در این کتاب از کوک‌های (تنالیته‌های) متداول در هر مقام استفاده شده است. مقام راست ـ پنجگاه، آواز‌های شور، و آواز بیات اصفهان از این جلد حذف شد. امیدوارم در جلد دوم به همراه تنالیته‌های دیگر مقام‌ها و همچنین مدلاسیون بین دستگاه‌ها مطرح شوند.

پایان پیام