فیلم بسازید نه روتین نود قسمتی

فیلم بسازید نه روتین نود قسمتی

پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: ریتم بعضی از فیلم‌ها من رو یاد ورزش کردن خودم می‌اندازه روز اولی که به باشگاه می‌رم یه‌جوری ورزش می‌کنم که انگار قراره سهمیه المپیک بگیرم و تو اوج آمادگی بدنی برم رو سکو واسه طلا. همون روز مربی‌مون که انگیزه و قدرت بدنی‌م رو می‌بینه بدون درنگ من رو تو گروه استعدادهای درخشان باشگاه اد می‌کنه یه‌جوری ازم جلوی بقیه تعریف می‌کنه که انگار رونی کلمن رو آورده تو گروه اما از هفته دوم یه‌جوری تحلیل می‌رم که مربی گروه رو عوض می‌کنه و تو رودروایسی بیرون ننداختن من یه گروه دیگه می‌سازه البته این‌بار بدون من. دو ماه بعد هم بلاکم می‌کنه و برای همیشه تو اوج از قهرمانی فاصله می‌گیرم. هیچکدوممون برای همدیگه توضیح نمی‌دیم چی شد که کار به اینجا کشید.

حالا حکایت فیلم‌های جشنواره مثل شروع پرقدرته منه. میانه راه کارگران و نویسنده و عوامل تولید یادشون می‌ره که برای ما به‌عنوان مخاطب توضیح بدن که چی شد که به اینجا رسیدیم؛ یعنی یا ریتم اونقدر کنده که می‌تونی تو سینما مشکل اختلال خوابت رو به‌صورت ریشه‌ای و بدون استفاده از دارو حل کنی یا ریتم اونقدری از اول تنده که اصلاً نویسنده صلاح نمی‌دونه پیرنگ اصلی اتفاقات سناریو رو برای ما به‌عنوان تماشاچی توضیح بده؛ برای همین با همه اکشن ماجرا باز هم مجبوری تو سینما چرت بزنی و به بغل دستی‌ات بسپری فیلم که تموم شد بیدارت کنه. بعضی‌ها هم که یه‌جوری فیلم می‌سازن که کلاً تخصصشون از فراز و فرود فیلمنامه تو بخش فروده؛ یعنی مخاطب براساس فانتزی‌های ذهنی‌اش کل قصه رو پیش می‌بره چون اگر قرار باشه به‌هوای این‌ها صبر کنه تو این دو ساعت هیچی از داستان فیلم عایدش نمی‌شه و پول بلیطش هم هدر می‌ره.

خلاصه حالا که دارین می‌سازین جوری نسازین که نشه داستان خط رو تو جمله تعریف کرد و در جواب سؤال داستانش درباره چی بود نگیم منتظریم قسمت‌های بعدی‌ش هم بیاد. فیلم بسازین حنا دختری در مزرعه نسازین که آخرش هم نفهمیم چی شد؟!

پایان پیام