سیمرغ اعتراض می‌آورد

پایگاه خبری گلونی، آرشین ساکی: از مسابقات کوچک مدرسه‌ای و گل کوچک خیابانی بگیرید تا مسابقات المپیک و جشنواره و این دست اتفاقات هرجایی که حرف جایزه‌ای وسط باشد یقینا موضوع شیرین اعتراض جز لاینفک آن است. اعتراض معمولا از سوی کسانی مطرح می‌شود که معتقدند حقی از آن‌ها تضییع شده است. حالا یا این طرز تفکر به حق است یا به ناحق. جشنواره فیلم فجر هم از این قاعده مستثنی نیست و هرسال خیل عظیمی از اعتراض‌هاست که در قالب مصاحبه‌ها و پست‌های شبکه‌های اجتماعی به گوش مردم می‌رسد.

حالا من به این اعتراض‌ها کاری ندارم. اصلا هم نمی‌گویم اعتراض بکنید یا نه. شما مختارید حتی اگر فیلمی برای جشنواره نساخته‌اید و اصلا در زندگی‌تان فیلم ندیده‌اید صدای خودتان را به گوش جماعت برسانید.

اما نکته جالب این است. اگر شما جایزه نگرفته باشید خیلی طبیعی است به داوری و دمای هوای سالن و مجری و پاشنه کفش فیلمبردار و یقه کت مرد صندلی جلویی گیر بدهید. ولی دیگر کسی که جایزه‌اش را هم گرفته دلیل اعتراضش چیست؟

خب یکی نیست به آقای کارگردان بگوید مگر ما اصلا از شما سوال کردیم که وابسته هستید یا مستقل؟ مگر ما حرفی زدیم؟ اصلا خدای نکرده کسی وقت نامزد شدن‌تان خندید؟ کسی مسخره‌تان کرد؟ این خشم از کجا آمده بود که در لحظه شیرین دریافت جایزه چنین حضار را مورد عنایت خود قرار دادید؟

می‌دانم چرا ما عادت کرده‌ایم از هر طرز تفکر و ایدیولوژی نکات منفی‌اش را جمع کنیم. از اقای کارگردان صبوری بیش از این انتظار می‌رفت.
در هر حرفه‌ای همیشه جوان‌ترها را تشویق می‌کنند به یادگیری از پیشکسوت‌ها. اگر قرار باشد پیشکسوت‌های ما چنین عنان از کف بدهند که دیگر باید به حال نسل آینده‌مان گریست.

به هر حال سال‌هاست که جشنواره با حاشیه‌های کم‌ و زیادش برگزار می‌شود. با تمسخرها، بغض‌ها، اشک‌ها و لبخندهایش. هرسال هم نسبت به انتخاب‌ها اعتراض بوده. اما واقعیت این است هیچ جبری وجود ندارد. از عوامل سازنده گرفته تا تماشاچیانی که ساعت‌ها در صف‌های طولانی منتظر می‌مانند مختارند که در جشنواره شرکت کنند یا خیر. پس بهتر است کمی خویشتن‌دار باشیم.

پایان پیام