مهارلو سرخ از سیلی خشکسالی است

سد تنگ سرخ در حالی در بالادست دریاچه مهارلو در حال احداث است که سازمان محیط زیست هیچ مجوزی برای ساخت این سد نداده و آن را تایید نمی کند.

پایگاه خبری گلونی، سمیه باقری حسن‌کیاده:

مهارلو دریاچه‌ای است که گاه سیلی خشکسالی صورتش را سرخ می‌کند و گاه مامن فلامینگوهای مهاجر می‌شود.

این دریاچه در حدود ۱۸ کیلومتری جنوب شرقی شیراز و در مسیر فسا و در ارتفاع ۱۵۶۰ متری از سطح دریا قرار دارد.

نام این دریاچه از روستای مهارلو از توابع شهرستان سروستان گرفته شده است که در مجاورت آن قرار دارد. نام‌های دیگر این دریاچه مهلو، مهلویه، مهلویه، جنکان یا دریاچه نمک نیز هست.

در مهارلو جلبک تک سلولی به نام دونالیلا رشد می کند که رنگ ریزه‌ای نارنجی و قرمز رنگ به نام کاروتینا دارد که افزایش این رنگریزه ها در جلبک و تراکم آن در تالاب، رنگ دریاچه را به رنگ صورتی تغییر می‌دهد.

تکثیر بیش از حد این موجودات سبب می‌شود که تراکم جلبک‌ها در سطح آب بالا رفته و به صورت لایه‌ای قرار گیرند که مانع از تبادل هوا با آب و در نهایت کاهش اکسیژن می‌شود.

در این شرایط برخی از این موجودات سمّی را تولید می‌کنند که برای آبزیان یک خطر بالقوه به شمار می‌رود و از این رو حیات آبزیان و جانوران مجاور دریاچه را به خطر می‌اندازد.

در دریاچه مهارلو ماهی وجود ندارد. اما انواع دوزیستان مشاهده می‌شود. خزندگانی چون مار، مارمولک، سوسمار و لاک‌پشت هم در این دریاچه دیده می‌شوند.

مهم‌ترین جانورانی که در مجاورت این دریاچه زندگی می‌کنند، فلامینگو، مرغابی، تنجه، اردک سرسبز، آبچلیک، چوکا و آنقوت می‌باشند.

خشکسالی بهانه خوبی است برای اینکه ما همه تقصیرها را به گردن طبیعت بیاندازیم.

متهم ردیف اول نابودی مهارلو

اما اگر خوب که فکر کنیم‌ ما انسان‌ها متهم ردیف اول نابودی دریاچه هستیم:

بهره برداری بی‌رویه از بستر دریاچه، کشاورزی‌های غیرکارشناسی و آبگیری غیر اصولی از رودخانه‌ها، وارد شدن فاضلاب‌های شهر شیراز و آلودگی آب، مصرف بی رویه از سطح سفره آب های زیرزمینی از طریق حفر چاه های غیر مجاز و عدم ورود آب به دریاچه، ورود خاک های سمی و آلاینده ها به آب دریاچه و استفاده غیر اصولی حوضچه‌های پرورش ماهی از آب دریاچه کمترین دلایلی‌ است که ما خود را به عنوان متهمان اصلی مرگ مهارلو یا هر دریاچه و تالابی که خشک می‌شود بدانیم.

مهارلو که خشک شود پرندگان بی‌خانمان می‌شوند و کویر جای مراتع سرسبز را می‌گیرد، گرد و غبار و نمک مهمان هوای شیراز و شهرهای اطراف دریاچه می‌شود و سکوت کر کننده دریاچه تا ابد در گوشمان می‌ماند.

پایان پیام