گزارشگری فوتبال یعنی این
پایگاه خبری گلونی، محمد پورخداداد: گزارشگران یکی از مهم‌ترین جذابیت‌های فوتبال دنیا هستند. اگر چه یک مسابقه فوتبال به تنهایی می‌تواند مخاطبان زیادی را پای تلویزیون بنشاند ولی نباید منکر شد که گزارشگران سهم بالایی در این جذابیت دارند.
دیدن یک مسابقه فوتبال در استادیوم هیجان بالایی را برای تماشاگر دارد و وظیفه گزارش‌گر انتقال همین شور و هیجان به بینندگان تلویزیونی است.
بارها گزارش فوتبال‌های لیگ‌های معتبر خارجی را شنیده‌ایم و با اینکه شاید چیزی از حرف‌های گزارش‌گر دستگیرمان نشود ولی لذت فراوانی برده‌ایم. به‌ویژه گزارشگران فوتبال آمریکای جنوبی و چند کشور اروپایی چون ایتالیا و اسپانیا.
این گزارشگران علاوه بر اینکه به‌خوبی هیجان استادیوم را به مخاطبان نشسته در خانه منتقل می‌کنند، شور مضاعفی هم به آنچه در زمین می‌گذرد می‌افزایند.
به جز عادل فردوسی‌پور
حالا این‌گونه گزارش‌ها را کنار گزارش فوتبالی که ما در داخل با آن روبه‌رو هستیم، بگذارید. اگر از نام فردوسی‌پور بگذریم، بقیه گزارشگران در حقیقت برای خالی نبودن عریضه گزارش می‌کنند.
برخی حتی نخستین لازمه گزارشگری یعنی صدای مناسب و احاطه بر کلام را ندارند. حتی وضعیت از این هم بدتر است و برخی از این گزارشگران برای بینندگان فوتبال، حکم سوهان روح را دارند. پرداختن به حاشیه‌های غیرضروری، کمبود اطلاعات که گاه حتی در معرفی نام بازیکنان هم رخ می‌دهد و گزارش‌های نامتناسب با تحولات داخل زمین از مشخصات گزارشگران فوتبال در ایران است.
گزارشگری متناسب با بازی
گزارشگران نمونه خارجی متناسب با بازی پیش می‌روند. اگر فریادی می‌زنند برای انتقال حس بازی به مخاطب است نه خوراک برای صفحات مجازی و دابسمش. گزارشگران کشورهای حاشیه خلیج فارس هم خود را طبق نمونه‌های آمریکایی و اروپا به‌روز کرده‌اند و گزارش‌های دلپذیری را از آنها شاهدیم اما گزارشگران داخلی هنوز همانگونه گزارش می‌کنند که پیشینیانشان چون شفیعی، کوثری و کوتی گزارش می‌کردند. فقط با توجه به گسترده شدن رسانه‌ها و استفاده از اینترنت، اطلاعات بالاتری نسبت به آنها دارند.
گزارشگری فوتبال ما هم باید چون شبکه‌عای معتبر خارجی به جایی برسد که وقتی در خانه نشسته‌ایم و فوتبالی را تماشا می‌کنیم، هم‌پای حاضران در ورزشگاه هیجان‌زده شویم و بالا و پایین بپریم.
پایان پیام
کد خبر : 88612 ساعت خبر : 11:21 ق.ظ