محصول مدارس طبیعت آرامش است نه آسایش

محصولِ مدارس طبیعت آرامش است نه آسایش

پایگاه خبری گلونی، محمد درویش: آدم‌ها برای چه می‌جنگند؟ چرا می‌خواهیم بالاترین باشیم؛ قدرتمندترین؛ مرفه‌ترین … این “ترین”ها، حاصلِ نظام تربیتی است که به مقایسه، به رقابت و به توانایی‌های فردی بیشتر از روح همدلی، انسجام و کار گروهی امتیاز و عیار می‌دهد؛ حاصل سامانه‌ای که به کاربرانش وعده تصاحب آسایش می‌دهد – که یک حقیقت بیرونی است – در حالی که گمشده امروز جامعه انسانی، یک واقعیت درونی به نام آرامش است. همانی که مدارس طبیعت در ایران می‌کوشد تا به کمک صدها تسهیلگر خویش در بیش از هفتاد مدرسه موجود در ۲۹ استان کشور ارائه دهد.

شاید خیلی‌ها را بشناسیم که در آسایش زندگی می‌کنند، اما به راستی چند نفر را می‌توانید نام ببرید که با آرامش هم آغوش هستند؟ ما در مدارس و دانشگاه ها یاد می‌گیریم که چگونه تست بزنیم در کمترین زمان ممکن، چگونه تندخوانی را ملکه کنیم، چگونه با نگاه به یک پرسش یا مساله و تکرار پی در پی آن، بدون اندیشیدن، گزینه درست را بقاپیم تا رستگار شویم؟ نه! تا پولدار شویم و بتوانیم خوشبختی را و آسایش را بخریم … اما هرگز یاد نمی‌گیریم که چگونه از درون سالم و سلامت بوده و استاد کشفِ بهانه‌های سرکردنِ زمستان باشیم! ما یاد نمی گیریم تا به بددیدن عادت نکنیم؛ ما یاد نمی‌گیریم تا آرامش را در ما شدن بجوییم نه در من بودن.

محصولِ مدارس طبیعت آرامش است نه آسایش

گمشده ما پول و قدرت و شهرت نیست؛ گمشده امروزِ ما، آدمهایی هستند که در عین نداشتن، می‌بخشند؛ آدم‌هایی که از خود انتظار دارند، نه از دیگران؛ به امید تلافی، مهر نمی‌ورزند؛ کینه‌ها را روی یخ می‌نویسند و عمیقاً باور دارند مسافر و مهمانی موقت در این دنیا بوده که باید پرواز را به خاطر بسپارند نه پرنده را …
و این معنی واقعی آرامش است؛ محصول، آرمان و میوه مدارس طبیعت.

گاه از من می‌پرسند: آقای درویش! این همه محافظه کاری، این همه عناد، این همه ترس و این همه تمهیدات فرساینده و دیوانسالارانه در برابر مدارس طبیعت برای چیست؟ چرا سامانه‌ای که ادعای انقلاب فرهنگی می‌کند، از تربیت نسلی که استیلای آرامش را بر تصاحب آسایش برتری می‌دهد، واهمه دارد؟

پاسخ اما ساده است! حل مشکلات یک جامعه با همان اندیشه و پندارینه‌هایی که آن مشکلات و بحرانها را آفریده، سخت است! نیست؟ بنابراین، هرگز از سنگ اندازی‌ها، عافیت طلبی‌ها و مسوولیت ناشناسی‌ها در مواجهه با گسترش مکتب مدارس طبیعت حیرت نکرده و نخواهیم کرد. ما راهِ درست را می رویم، چراغ خود می‌افروزیم و آرامش درو می‌کنیم …

بس است دیگر …
ما نسلی نمی‌خواهیم که از عاشق شدنش حیرت کنیم! ما در پی آفرینش نسلی هستیم که یک جهان، عاشقش باشد.

پایان پیام