به گزارش پایگاه خبری گلونی نمایش آخرین نامه به سرپرستی امیر امانی و کارگردانی امیرمحمد سپهوندی از تاریخ ۲۱ شهریور لغایت ۳ مرداد در مجتمع فرهنگی هنری ارشاد خرم‌آباد اجرا می‌شود. گفت‌و‌گوی خبرنگار گلونی را با کارگردان این نمایش بخوانید.
آقای سپهوند لطفا مختصر توضیحی درباره خودتان و نمایش «آخرین نامه» بدهید.
من امیرمحمد سپهوند هستم، از سال ۸۷ تئاتر را به طور جدی شروع کردم، قبل از آن کارهای دانش‌آموزی انجام می‌دادم که وارد کار حرفه‌ای شوم. من بیشتر دستیار کارگردان بوده‌ام و نمایش‌های مختلفی هم بازی کرده‌ام. سال ۹۲ به کارگردانی داوود پورحمزه نمایش ابوالهول را به جشنواره فجر بردیم که بعد از ۱۵ سال در استان لرستان اولین نمایشی بود که وارد جشنواره فجر شد. نمایش «آخرین نامه» هم در یازدهمین جشنواره بسیج منطقه‌ای همدان شرکت کرد که جایزه کارگردانی و بازیگری را دریافت کرد. دیماه ۹۳ به سفارش سازمان بسیج هنرمندان چهار روز اجرای عمومی داشتیم که بسیار مورد استقبال واقع شد. تصمیم گرفتیم دوباره اجرا داشته باشیم. «آخرین نامه» ماجرای سه جوان رزمنده است با گویش‌های کردی، رشتی و فارسی که در آخر نمایش یک جوان لر هم اضافه می‌شود. هرکدام از این جوان‌ها برای مقاصدی به جنگ آمده‌اند به غیر از آن جوان تهرانی که فقط برای شهادت آمده.
تا به الان چند نمایش را کارگردانی کرده‌اید و در چند نمایش به عنوان بازیگر حضور داشته‌اید؟
آخرین نامه دومین کاری است که کارگردانی می‌کنم. با کار اولم که «باد می‌ایستد» نام داشت از اولین دوره جشنواره «فصل نو» که در خرم‌آباد برگزار شد مقام سوم کارگردانی و نویسندگی را کسب کردم و طراحی صحنه کار هم برگزیده شد. به عنوان بازیگر، دو ماه پیش دو نمایش داشتم و قبل از آن بیشتر کار خیابانی انجام داده‌ام. من به دنبال کارگردانی هستم و می‌خواهم کارگردانی را ادامه دهم.
وضعیت تئاتر در استان لرستان چگونه است؟
در استان لرستان مشکل اصلی کمبود بودجه است. بیشتر بچه‌ها صرفا با کارهای عملی خودشان را مشغول می‌کنند و برای تئوری وقت نمی‌گذارند. به دنبال این هستند که کار روی صحنه رود و چند تماشاچی ببیند و معروف شوند. به فکر این نیستند که خوب دیده شوند و کارگردان‌های خوب روی آنها حساب کنند.
جایگاه تئاتر لرستان در کشور کجاست؟
چه از نظر کارهای دانشجویی و چه از نظر کارهای دیگر این چند سال اخیر استان لرستان خوش درخشیده است. قبلا می‌گفتند تئاتر ایران دست مشهدی‌ها و ترک‌ها است اما الان بیشتر اساتیدی که در دانشگاه تدریس می‌کنند عقیده‌شان این است که تئاتر ایران دست بچه‌های لر است و این اتفاق خیلی خوبی است.
تئاتر برای شما درآمد مالی هم داشته؟
نه فقط برای من، برای استان لرستان درآمد مالی نداشته است. چون علاقه دارم به این کار انجام می‌دهم. کسی که کار تئاتر انجام می‌دهد باید حتما یک شغل در کنارش داشته باشد. من اولین کسی هستم که بلیت نمایش را ۵ هزار تومان گذاشته‌ام. البته به استثنای کار هزار شلاق آقای ملکی که یک کار سفارشی بود و سطح کار فوق‌العاده بود. اضافه کنم، شاید نشود گفت این خاص شهرستان‌ها است چون من در مشهد و یا تبریز دیده‌ام که کارهایشان درآمدهای میلیونی داشته است.
به نظر شما راه حل چیست که در خرم‌آباد هم شاهد این اتفاق‌ها باشیم؟
به نظر من فقط تبلیغات است که تاثیرگذار است و می‌تواند نتیجه دهد اما تبلیغات هم هزینه دارد. می‌شود مدیران ما با ارگان‌های دیگر قراردادی ببندد که آنها حداقل هزینه چند بنر را تقبل کنند چون واقعا بودجه‌ای نیست.
نهایت آرزوی شما در تئاتر چیست؟
اینکه همیشه همه چیز خوب باشد و طبق روال پیش رود و برای یک نامه ۲۴ ساعت دوندگی لازم نباشد.
پس مخاطب کجای این نهایت است؟
تماشاگر جای خودش را دارد. کارگردان باید یک کاری انجام دهد که در شان مردم باشد و آنها را از خانه به سمت سالن‌های نمایش بیاورد. همه اینها بسته به این است که کار درستی انجام بگیرد. وقتی روال به خوبی باشد رضایت هم خیلی بیشتر است.
پیام کار «آخرین نامه» چیست؟
این کار چون یک دید دیگری نسبت به وضعیت دفاع مقدس دارد می‌خواهد این را نشان دهد که دفاع مقدس لطافت‌هایی دارد که هیچوقت به تصویر کشیده نشده. آخرین نامه بحث جنگ را وسط نکشیده فقط بحث آن صمیمیت و لطافت است در کنار اینکه مشکلات زیادی وجود داشته است.
و حرف آخر؟
امیدوارم وضعیت تئاتر استان لرستان طوری باشد که وقتی یک بنر در سازمان ارشاد نصب می‌شود مردم خودشان ناخودآگاه سمت تاتر بیایند چون تاتر وضعیت فرهنگ یک مملکت را نشان می‌دهد.
پایان پیام
گفت‌و‌گو: آرشین ساکی