پایگاه خبری گلونی، رضا ساکی: در ادامه دو یادداشت قبلی که آنها را در پی‌نوشت لینک میکنم باید اشاره‌های روشن‌تری به عملکرد فعلان لر در شبکه‌های مجازی بکنم.
به تجربه می‌دانستم که نوشته‌هایم مورد اعتراض قرار خواهد گرفت و بسیاری بدون نگاه به نام من و کارهایی که در حد خودم برای فرهنگ لری کرده‌ام تا مرز فحش پیش خواهند رفت. عیب ندارد. من به دنبال ایجاد شفافیت و ایجاد فضای نقد هستم. تقاضایم اما این است که هر سه نوشته را با حوصله بخوانید. کمی از احساسات فاصله بگیرید و بعد بخوانید.
عرض من این است که اعتراض کردن به این فیلم و آن فیلم و این جریان و آن جریان دردی از جامعه لر دوا نمی‌کند. متاسفانه روزگاری است که هویت خود را در اعتراض و اغلب اعتراض‌‌های بی‌معنی معنا کرده‌ایم. یعنی نشسته‌ایم تا کسی حرکت کند تا او را به جرم توهین تحت تعقیب قرار دهیم.
از «ایران برگر» بگیرید تا «سرزمین کهن» و «جاده قدیم» حالا هم سایت «انسجام ملی». من سوال میکنم، ما در میان این حوادث چه می‌کنیم و چه کرده‌ایم؟ یعنی از فاصله داستان «جاده قدیم» تا سایت اسنجام ملی برای فرهنگ لری و زبان لری چه کرده‌ایم؟ کار ایجابی‌مان چه بوده است؟
لری و رک عرض میکنم، کاربران لر فضای مجازی باید نقد را تحمل کنند. نمی‌شود که آنها به همه بتازند و وقتی کسی آن هم کسی چون من که از همین خانواده‌ام آنها را نقد می‌‌کند به او فحاشی کنند. من روزانه در اغلب صفحه‌ها و گروه‌ها در شبکه مجازی می‌چرخم و مطالب آنها را می‌خوانم. بی‌تعارف اغلب چیز دندان‌گیری ندارند. مدت‌هاست داریم دور باطلی میزنیم از چزنک‌رغو تا قلعه فلک‌الافلاک تا ماشته و جگروز. شما دیده‌اید یک پیج مطلبی تالیفی بنویسد؟ همه کپی و یک جور. فضای مجازی لری به ویژه در حوزه لرستان اغلب از این مسایل فراتر نمی‌رود. در همه آبشار بیشه هست و شیرز و فلک‌الافلاک. البته یکی دو صفحه خوب داریم اما اغلب چیزی برای عرضه ندارند.
نکته همین‌جاست. تمام سال را دور باطل میزنیم و بعد معترض این و آن می‌شویم. ما انرژی‌مان را در جای درست به کار نمی‌گیریم. اگر همین الان نماینده‌ای فرهنگ‌دوست داشتیم باید صدای همین اعتراض را می‌شنید و با یک تذکر در مجلس قال قضیه را می‌‌کند و حساب آن سایت را می‌‌رسید. اما به جای تلاش در انتخابات انرژی را در جای دیگر صرف می‌کنیم.
سخن من در رد کردن کار دوستان نیست. من عددی نیستم که بخواهم به کسی امرونهی کنم. فقط از باب تجربه عرض میکنم که جامعه لرستان به ویژه فعالان مجازی‌اش نیاز به سعه صدر و آرامش دارند. شاید باورتان نشود من حتی با برخی از این دوستان تلفنی نمی‌توام حرف بزنم، از بس عصبی و پریشانند. پشت تلفن هم می‌خواهند راه بیفتند و اعتراض کنند. واقعا اگر ما می‌خواهیم به جایی برسیم باید آرام‌تر و مستمرتر فعالیت کنیم. من قبول دارم در حق لرها اجحاف شده است و همچنان می‌شود اما یقین دارم با این حرکت‌‌ها چیزی درست نمی‌شود. بُرد در استمرار است. ما باید جویباری حرکت کنیم نه سیلابی. این سیلاب‌های اعتراضی به جایی نمی‌رسد و ما را با خود خواهد برد.
پایان پیام
بیشتر بخوانید:
درباره قوم غُرزن لر
نقدی بر یادداشت «درباره قوم غُرزن لر»