گفت‌و‌گو با مریم احسانی درباره نگاه دیگرش

به گزارش پایگاه خبری گلونی نمایشگاه عکاسی (نگاهی دیگر) به سرپرستی خانم مریم احسانی از ۱۰ مرداد در حوزه هنری لرستان برگزار شده است. خانم احسانی در گفت‌و‌گو با گلونی گفت:

این قاب‌ها متعلق به ۱۳ هنرجو از انجمن سینمای جوان است که یک دوره دو ماه و نیمه را به صورت مقدماتی گذرانده‌اند و این عکس‌ها در واقع حاصل تلاش کارگاهی بچه‌ها است. در مورد کارهایی که به نتیجه رسیده است چند مرتبه بازبینی صورت گرفته تا بچه‌ها توانسته‌اند کار را پخته کنند. هدف این بوده از موضوع ذهنی به یک جریان اجرایی برسند چون عکس را از موضوع به اجرا رساندن کار آسانی نیست. و بچه‌ها در واقع یک دوره اجرایی را گذرانده‌اند.

در خرم‌آباد رویکرد نسبت به کارهای هنرجویی خیلی جدی و مثبت نیست و در واقع جریانات خیلی انفرادی هستند و به موضوعات گروهی پرداخته نمی‌شود و در شهری که جریانات گروهی به نتیجه نرسد اتفاقات خوبی نمی‌افتد. بنابراین من در این کلاس‌ها هدفم این بوده که بچه‌ها بتوانند به صورت گروهی به یک تعامل برسند. همین نمایشگاه گذاشتن در واقع صرف دیدن یک عکس نیست. عملگرا بودن در مورد یک جمع است.

این که بتوانند در واقع یک گروه بسازند و این گروه محدوده‌ای از عکس را تعریف کند و بتوانند با مردم در تعامل باشند و کسانی که درگیر هنر نیستند از بیرون بیایند و فضای هنری را ببینند، ذهنیت دیگران را از کلماتی که خودشان هم می‌شناسند دریافت کنند. این برای من خیلی مهم است و احساس می‌کنم بچه‌ها به این سمت خوب پیش رفته‌اند. فارغ از اینها تبدیل ذهنیت به عینیت کار آسانی نیست. به خصوص در عکاسی. این که یک کلمه که بار انتزاعی دارد بخواهد به یک عمل که جنبه اجرایی دارد تبدیل شود زمان‌بر است و انرژی خاص خودش را می‌خواهد که خدا را شکر گمان می‌کنم بچه‌ها در موردش به نتیجه رسیده‌اند.

موضوعات قابل دسترس

موضوعاتی که برای این نمایشگاه انتخاب شده خیلی دور از دسترس نیستند. (ایستگاه)، (انعکاس)، (تنهایی) و (رنگ). ما با رنگ هر روز سر و کله می‌زنیم. اما آیا همه ما تصویر انتزاعی که از رنگ در ذهنمان داریم با تصویرهای این نمایشگاه یکی است؟
برای خیلی از بچه‌ها کلمه “ایستگاه” ناشناخته است. یعنی بیشترین موضوعی که بچه‌ها نمی‌توانستند به نتیجه برسند ایستگاه بود چون بار انتزاعی ایستگاه برایشان تعریف نمی‌شد. مجبور بودند مدام در خودشان بگردند. مهمترین چیزی که برای من وجود داشت این در خود گشتن بود. چون خیلی از بچه‌های دهه هفتاد کمتر با خودشان حرف می‌زنند و بیشتر درگیر فضاهای مجازی هستند که من خواستم این فضای مجازی را هم به نمایش دربیاورند.

خرم‌آباد شهر سمعی است نه بصری. یعنی مردم اینجا بیشتر شفاهی ارتباط برقرار می‌کنند، نه تصویری. با توجه به چنین پیشینه‌ای و با توجه به اینکه بچه‌ها هیچکدام رشته‌شان هنری نبوده من به نسبت خودشان از آنها راضی هستم. هنرجو باید با خودش و شروعش سنجیده شود. من نسبت به نقطه شروع بچه‌ها سطح کیفی کارهایشان را خوب می‌بینم. البته استقبال از نمایشگاه هم عالی بوده. روز اول که افتتاحیه بود حداقل ۲۰۰ نفر ورودی داشتیم. اگر هنر وارد زندگی مردم شود سطح فرهنگ یک شهر بالا می‌رود و نوع فکرها تغییر می کند تعاملات خیلی بیشتر می‌شود. من در نظر دارم اگر بشود این نمایشگاه‌ها خیابانی شود، یا وارد شهر کتاب شود، اگر بشود حتی برای فروش گذاشته شوند. یک جوری که مردم در تعامل با عکس‌ها قرار بگیرند. نه عکس، هر رشته هنری دیگری.

پایان پیام