گلونی

محمدرضا لطفی کمتر از دماوند نیست

به گزارش پایگاه خبری گلونی, آیین بزرگداشت محمدرضا لطفی، آهنگساز، موسیقی‌دان و موسس مکتب خانه میرزا عبدالله، توسط بنیاد آفرینش‌های ‌هنری نیاوران و با همکاری مکتب خانه میرزا عبدالله ١٧ دی ماه ساعت ٢١ با حضور علی مرادخانی، معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی جمعی از اساتید و اهالی موسیقی ، شاگردان و علاقمندان به این هنرمند در سالن خلیج فارس فرهنگ‌سرای نیاوران برگزار گردید.
سیدعباس سجادی مدیرعامل بنیاد آفرینش‌های هنری نیاوران در ابتدای این مراسم ضمن  خوش‌آمد‌گویی به حاضران با بیان اینکه محمدرضا لطفی برای علاقمندان به هنر ایران کمتر از کوه دماوند نیست، عنوان داشت: کاش چشمانمان را بشوییم و جور دیگری نگاه کنیم. لطفی شخصیتی والا و هنرمند تاثیرگذاری بود. در سال‌هایی که بسیاری از هنرمندان از ایران رفتند، ایشان به ایران بازگشت تا رسالتش را انجام دهد. پیکر استاد محمدرضا لطفی به گرگان زادگاهش انتقال داده شده و مسئولین این شهر قول داده بودند نسبت به محل مزار ایشان توجه ویژه‌ای داشته باشند و اقدامات مناسبی انجام دهند که در شان این هنرمند باشدو ماو باید کاری کنیم که آیندگان در این خصوص درست قضاوت کنند اما متأسفانه تاکنون مسئولین استان اقدام قابل توجهی نکرده‌اند.
فرخ مظهری مدیر مکتب خانه میرزا عبدالله دیگر سخنران این مراسم نیز گفت: با لطفی در زمان حیاتش از روشی تدریسی سنتی به سبک سینه به سینه بهره می‌برد و اعتقاد داشت تنها راه اعتلای همه‌جانبه این سرزمین کهن تقویت هنر  است.
در ادامه مجید کیانی آهنگساز و نوازنده‌ساز با بیان اینکه لطفی هیچ‌گاه سازش، پژوهش‌هایش و گفته‌هایش را به ما تحمیل نکرده گفت: در پژوهش فقط اگر به یک تفسیر علمی اکتفا کنیم در فرهنگ ما قابل قبول نیست بلکه علاوه بر تفسیر علمی به تفسیر فرهنگی نیز نیاز داریم. لطفی هنرمندی است که نه تنها موسیقی زمان خود را خوب شناخته بود بلکه علاوه بر ردیف موسیقی، موسیقی نواحی – فولکلور را می‌شناخت و شمی قوی در جامعه‌شناسی و موسیقی شناختی داشت.
در ادامه این مراسم علی مرادخانی معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با بیان اینکه نسل‌های آینده استاد محمدرضا لطفی را بیشتر خواهند شناخت بیان داشت: در آخرین دیداری که با استاد لطفی داشتیم ایشان گفتند: “در تنهایی خودم لحظاتی پیش آمد که اگر آن تکیه‌گاه اصلی را نداشتم به هیچ‌جا نمی‌رسیدم و آنجا بود که هیچ شدم و از هیچ به همه جا رسیدم.” این مسئله نشان می‌داد این شخصیت برجسته هنری سیر و سلوکی داشت و به آن مرتبه عالی رسیده بود.
در بخشی از این مراسم نیز علی اکبر شکارچی قطعه‌ای را بصورت دونوازی کمانچه و تنبک و ارشد طهماسبی قطعه دو نوازی تار و هوشمند عبادی قطعه‌ای را بصورت تک‌نوازی نی به یاد استاد محمدرضا لطفی برای علاقه‌مندان به موسیقی سنتی اجرا کردند.
ارشد طهماسبی نیز در ادامه این مراسم گفت: وقتی جمعیت پرشمار امشب را دیدم، یاد یک کنسرت با محمدرضا لطفی افتادم. در دورانی که اجازه کنسرت دادن نداشتیم و فقط مجامع خصوصی و نیمه خصوصی اجرا داشتیم، شبی هم در انجمن زرتشتیان کنسرت داشتیم. من برای این اجرا هیجان بسیاری داشتم به همین خاطر نزد ایشان رفتم و گفتم که من خیلی هیجان دارم. او گفت به صدای قلب من گوش بده؛ من سرم را روی قلبش گذاشتم و هنوز هم صدای آن که تند و به شدت می‌تپید، در ذهنم هست.
وی افزود: باید یاد بگیریم که برای مخاطبمان ارزش قائل باشیم. لطفی با تمام بزرگی‌اش برای مخاطب ارزش قائل بود برای هر اجرا هیجان داشت و در هر اجرا جوری روی صحنه می‌رفت که انگار کنسرت آخرش بود.
این نوازنده تار در ادامه ضمن اشاره به مباحث پیرامون باغ مزار استاد لطفی در شهر گرگان، گفت: نمی‌دانم متولی مزار لطفی کیست تا چراغی بر مزار او برافروزد. با دلی آکنده از درد باید بگویم که هنوز خیلی چیزها را باید از غربی‌ها یاد بگیریم. باید از آن‌ها یاد بگیریم که چطور از میراثشان دفاع می‌کنند.
قطب‌الدین صادقی نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر نیز یکی از میهمانان این مراسم بود که در خصوص شخصیت محمدرضا لطفی گفت: تفاوت‌های من با محمد رضا لطفی زیاد است؛ روزگار غدار ما را از هم جدا کرد. اما من امروز نیامدم از تفاوت‌ها صحبت کنم؛ آمده‌ام تا از شباهت‌ها حرف بزنم. ما نسلی آرمان‌خواه بودیم. هنوز بحران کودتا تمام نشده بود و ما به دنبال راه برون رفت از این بحران بودیم و همه به راه‌های گوناگونی رفتیم. اما این نسل آرمان‌خواه به دنبال مبانی نظیری نیز بود. لطفی تنها یک نوازنده و آهنگساز معمولی نبود. او اهل کتاب و شعر بود. من حتی یادم هست در آن زمان و درخانه‌اش جلسات جامعه‌شناسی و فلسفی برگزار می‌ّشد و من بسیاری از بزرگان را در خانه ایشان دیدم.
وی ادامه داد: او یک نوازنده ساده نبود و به دنبال فرهنگ عمومی وسیع‌تری می‌گشت. این نسل آرمان‌خواه گرایش اجتماعی هم داشت. این گرایش دل مشغولی‌های سیاسی بود. لطفی هم از فضای اجتماعی دور نبود و روج اجتماعی را به همراه طغیان شاعرانه خودش، به موسیقی اضافه کرد. یک سرکشی عجیبی در او بود و همین سرکشی در موسیقی‌ و ساز زدنش هم نمود داشت. لطفی از همان زمان دانشجویی نماد و سنبل اجتماعی شد. لطفی موسیقی تخدیری را تکان داد و شوری تازه به آن اضافه کرد.
گفتنی است اعضای هیأت مدیره خانه موسیقی، محمد سریر، داوود گنجه‌ای، صدیق تعریف، مسعود شعاری، بیژن کامکار، زیدالله طلوعی و جمع کثیری از هنرمندان عرصه موسیقی و علاقمندان به این هنرمند نیز در این مراسم حضور داشتند.

پایان پیام

خروج از نسخه موبایل