گلونی

اعتراف ناخودآگاه نرگس آبیار

نرگس آبیار نویسنده و کارگردان فیلم «نَفَس» درباره احتمال ساخت یک سریال از فیلم گفت: نسخه اصلی این فیلم طولانی‌تر است اما برای نسخه جشنواره آن را کوتاه کردیم و از بسیاری سکانس‌های خوب چشم‌پوشی کردیم چون تماشاگر ایرانی کم‌حوصله است. به خصوص وقتی در کاخ جشنواره فیش شام می‌دهند، ترجیح می‌دهد فیشش را بگیرد.
حرف‌های خانم آبیار درست مثل بسیاری از مربیان فوتبال است. یعنی بلافاصله آدم به یاد آقای مایلهی‌کهن می‌افتد که همیشه برنده است، همیشه خوب است، همیشه برحق است، همیشه منصف است و همیشه حقش را خورده‌اند. لابد خانم آبیار صدای خروپف تماشاگران را در کاخ شنیده است و اگر خودش نشنیده است حتما به او خبر داده‌اند که برخی بعد از بیست دقیقه خوابیدند و آخر فیلم بیدار شدند. حرف‌‌ها خانم آبیار من را حتی به یاد شاه ملعون می‌اندازد که وقتی صدای انقلاب مردم را شنید که پا بر پلکان طیاره گذاشته بود. حالا خانم آبیار خودش می‌داند که آیا صدای خروپف منتقدان را بشوند یا خیر، اما رویه‌ای که در پیش گرفته است،‌ رویه‌ای است که حتی در این فوتبال بیمار هم کهنه شده است و خوب نیست که کارگردانی در سطح جشنواره در توجیه خالی شدن سالن سینما هنگام نمایش فیلمش بگوید فیش شام می‌دادند همه رفتند چون درواقع خودش به بد بودن فیلمش اعتراف می‌کند و تاویل حرفش این است که کوبیده از فیلم من بهتر بود. در صورتی که فیلم هست که آن قدر خوب است و چنان آدم را به صندلی می‌چسباند که گلاب‌به‌رویتان آدم کار فوری هم داشته باشد سالن را ترک نمی‌کند، شام که جای خود دارد.
راستی مگر «ابد و یک روز» هم در همان ساعتی که نفس پخش شد، پخش نشد؟ پس چرا کسی از سالن جم نخورد؟ مگر فیش شام نمی‌دادند؟
باقی بقای‌تان

رضا ساکی/ چیزنا chizna.ir

خروج از نسخه موبایل