فراموشی ابدی در خیابان یک‌طرفه

پایگاه خبری گلونی، انوشه میرمجلسی: فیلم «اهالی خیابان یک‌طرفه» با صدای شعر خواندن دکتر فرهاد خردمند (مترجم) بر روی تصاویری از خیابانی بارانی آغاز می‌شود که همین شروع کافی است تا با خودت بگویی، از این فیلم لذت خواهم برد.

حکایت فیلم، حکایت مرور آلبوم‌های قدیمی است. تماشای عکس‌هایی از دیروز که همچنان به امروز گره خورده‌اند. عکس‌هایی که هر کدام نماینده قشر و مذهب و آیینی هستند. فیلم قصه یک خیابان یک طرفه را روایت می‌کند که زمانی کانون فرهنگی پایتخت بوده و به قول متن ابتدایی فیلم، در بلوک فرهنگی تهران قرار داشت.

فیلم، دست مخاطب را در دست کسانی قرار می‌دهد که زمانی در این خیابان زیسته‌اند و خاطراتی خوبی از آن در ذهن دارند. مخاطب دست در دست آدم‌های قصه، به یک پیاده‌روی طولانی دعوت می‌شود، یک پیاده‌روی به عمر یک قرن. انگار صدسال است که جهان دستخوش تغییرات زیادی شده است اما این خیابان و ساختمان‌هایش به طرز عجیب و خاصی اصالت خود را حفظ کردنده‌اند. نکته‌ای که قطعا دلیل انتخاب این سوژه توسط کارگردان این فیلم نیز بوده است.

در ادامه فیلم، با افراد زیادی همراه می‌شویم، از جمله آقای مترجم، آقای کتابفروش یا دزد کتاب سابق، بچه عزیزخان، دختر شیرینی‌فروش، آقای پیانیست و آقای کاشی کار و… ما با هرکدام از این افراد به بخشی از تاریخ خیابان سی‌تیر سفر می‌کنیم. تاریخی که هنوز زنده و پویاست. از خانه‌های قدیمی صدساله، کلیسا و کنیسه حَییم و انجمن زرتشتیان و موزه ایران باستان تا مدرسه فیروزبهرام و مدرسه کوشش و فتو واهه و باشگاه آرارات.
فیلم اهالی خیابان یکطرفه با استفاده درست از تصاویر و عکس‌‌ها و انطباق آن با امروز توانسته حس مخاطب را درگیر کند. مخاطبی که شاید هرگز گذرش به خیابان سی‌تیر و کوچه پس کوچه‌هایش نیفتاده باشد.
موسیقی در این فیلم به اندازه استفاده شده است و به شدت در استفاده موسیقی و مدت زمان و کیفیت آن دقت به خرج داده‌اند. به طور مثال در قسمتی از فیلم که عکس‌هایی از میدان مشق سابق می‌بینیم، موسیقی به نحوی انتخاب شده است که حس سوارکاری و اتفاقات میدان مشق در ذهن تداعی شود.

آنچه در انتهای تماشای فیلم اهالی خیابان یک‌طرفه در ذهنمان نقش می‌بندد، حجمی از خاطراتی است که به گفته یکی از شخصیت‌های فیلم، دچار فراموشی عمومی شده است. خاطراتی که ما خودخواسته به فراموشی‌شان تن داده‌ایم. این ارمغان خوبی است که پس از تماشای فیلم در ذهن‌مان می‌ماند.

پایان پیام