پایگاه خبری گلونی، رضا ساکی: هیچ وقت هیچ کس فکر نمی کرد کار به اینجا بکشد که همه در‌به‌در دنبال تایوانی اش باشیم. می گویند تایوانی اش بهتر است و این روزها تقریبا در بسیاری از خانه ها وجود دارد. قدیم که این طوری نبود، ما خرم آبادی ها افتخارمان این بود که آب خرم آباد اصلا تصفیه کردن نمی خواهد. آب چشمه است و می شود آن را بدون تصفیه خورد. تهرانی ها هم که پُزِ آب تهران را می دادند و می‌گفتند که بهترین آب در جهان است و فلان موسسه گفته است این آب حرف ندارد و آب البرز است و حتی چیزهای اضافه ای مثل ید دارد و خوردنش مانند داروست و…
اما حالا همه در‌به‌در دنبال تایوانی اش می گردیم. از تبریز و اصفهان و رشت و بیرجند و اهواز. یکی برای فرار از شن و ماسه، یکی برای فرار از نیترات، یکی برای فرار از املاح زیاد، یکی برای فرار از لجن، یکی برای فرار از فاضلاب، خلاصه که همه دنبال تایوانی‌اش می گردند.
این روزها در آشپزخانه بسیاری از مردم ایران در کنار شیر اصلی یک شیر کوچک وجود دارد. شیر تصفیه آب. راستش هیچ کس فکر نمی کرد کار به اینجا بکشد اما کار به اینجا کشیده است. این روزها با شیرهای تصفیه داریم تایوان را آباد می کنیم و حالا به شعار هر ایرانی یک دستگاه تصفیه آب تایوانی رسیده‌ایم.
اما چه شد که کار به اینجا رسید؟ سدسازان مقصر بودند؟ لوله های فرسوده انتقال آب مقصر هستند؟ ما مقصریم؟ دولت ها مقصرند؟ چشمه ها مقصرند؟ چه چیزی باعث شد که ما به اینجا برسیم؟
پایان پیام