بازیگری از از براندو تا مریل استریپ

رضا کیانیان در کارگاه بازیگری «دارالفنون» از انواع بازیگری و تکنیک‌های رسیدن به نقش صحبت کرد.

به گزارش پایگاه خبری گلونی، رضا کیانیان در کارگاه تکنیک ارتباط بازیگر و کارگردان گفت: بازیگر یا کارگردان و یا  هر هنرمند دیگری زمانی که بتواند اثری که آفریده را تحلیل و ظرایف و ریزه کاریهایش را بشناسد می‌تواند از آن تخلیه می‌شود و از دنیایی که در آن بوده بیرون بیاید.

او با مثال زدن درباره فیلم جن‌گیر گفت: ما مانند نقش جن‌گیر هستیم کسی که جن را از بدن دختر خارج کرد. کاری که در واقع  منتقدین باید انجام بدهند اما ما خودمان آن را انجام می‌دهیم ولی آن بازیگری که این کار را نمی‌کند و ذهنش را از نقش قبلی پاک نمی‌کند و از شر آن خارج نمی‌شود تا آخر عمرش به همان شکل بازی خواهد کرد.

او با این توضیح که این اتفاق در دو سطح اتفاق می‌افتد عنوان کرد: در سطوح پایین این اتفاق بازیگر مدام آن نقش را بازی می‌کند ولی در سطح بالاتر بازیگرانی هستند که نقش‌های زیادی بازی می‌کنند و حتی متفاوت اما در یک پرسونا زنجیر شده‌اند.

او با این مثال که مارلون براندو هیچوقت نتواست در زندگی‌اش نقشی بازی کند که شورشی نباشد و هر نقشی را در ذهنتان درباره او جستجو کنید شورشی است و حتی پدرخوانده‌اش که در برابر قانون ایستاد هم همین وضعیت را داشت گفت: مارلون براندو با نفوذی که داشت می‌توانست بگوید نقش‌های دیگری برای او بنویسند تا بازی کند اما او این کار را نکرد. چون پرسونا داشت و در سطح بالاتری و در حیطه بازتری در حال تکرار نقشش بود.

او با این توضیح که سطح پایین تکرار مانند یک قفس کوچک است و سطح بالاتر به اندازه یک قفس بسیار بزرگ‌تر که همه نقش‌ها را در خودش جا می‌دهد گفت: اما بازیگرانی هستند که قفسی ندارند و می‌توانم آنها را سه دسته کنم. بازیگران تک نقش،. بازیگران چند نقش و بازیگران همه نقش.

کیانیان در توضیح  بازیگر همه نقش گفت: او بازیگری است که اسمش را می‌آوریم اما پرسونایی با او در ذهنمان نمی‌آید. کسانی چون کوین اسپیسی، تام هنکس، مریل استریپ… بازیگرانی که هر نقشی را بگویی بازی کرده‌اند اما پرسونای خاصی ندارند.

این بازیگر بدن بازیگر را به چهار قسمت تقسیم کرد و گفت: هر کدام از ما می‌تواینم در بخشی از بدنمان اسیر شویم اما تنها بازیگری می‌تواند قدرت تحلیل خودش را داشته باشد که از بخش چهارم بدنش – مغز – استفاده کند و قدرت انتزاع داشته باشد.

او در توضیح این مطلب گفت: انتزاع یعنی بتوانیم مفاهیم را از جسمیت و ظاهر معنایی که دارند جدا کنیم. من به شما  پیشنهاد می‌کنم هر زمانی عمل خلاقه انجام می‌دهید از بالا به آن فکر کنید ببیند چه اتفاقی افتاده چرا که این روش به شما کمک می‌کند حتماً به تحلیل و انتزاع برسید و این اتفاقی است که برای بعضی بازیگران می‌افتد.

کیانیان نویسنده کتاب شعبده بازیگری گفت: روی جلد کتابم یک جمله نوشته‌ام: بازیگری زندگی نیست بازیگری نمایش است. چون ما زندگی نمی‌کنیم و زاویه دوربین و نور و میزانسن را می‌دانیم او استفاده از قدرت منطق را مانند چشم سومی دانست که در هند روی پیشانی می‌کشند و گفت: شما با این کار چشم سومتان را تقویت می‌کنید و وقتی بازیگر این چهار مرحله تقسیم بدنی را دارد ارتباطش با کارگردان هم فرق می‌کند.

او کودکان و حیوانات را بهترین بازیگران دانست و گفت: آنها خودشان هستند و  نقاب ندارند ولی ما پر از اما و اگر هستیم. او در این میان بازیگری را که می‌تواند تا مرحله چهار بدنی – منطق و تحلیل خود- پیش بیاید کسی دانست که او همیم تواند مانند حیوانات و بچه‌ها باشد چون غریزه‌اش را می‌شناسد و می‌تواند خودش را با آن و غریزه را با خودش هماهنگ کند.

او در انتها در پاسخ به یکی از کارگردانان فیلم اولی گفت: اگر به کاری که می‌کنی و حرف و عملی که می‌زنی مشرف باشی و قبل از ساخت فیلم، آن را در ذهنت ساخته باشی اعتماد به نفسی داری که هیچ کس نمی‌تواند از فیلم اولی بودن شما به ضررتان استفاده کند چرا که شما مانند شخصی می‌مانی که خانه‌اش را به خوبی می‌شناسد و حتی اگر ادیسون بیاید و به او بگوید چراغ خانه‌اش اینجا نیست قبول نمی‌کند چون دقیقاً خانه‌اش و کلید برقش را می‌شناسد! اما اگر ندانی چه اتفاقی می‌خواهد بیاید، از هر گوشه تاریکی واهمه خواهی داشت.

 پایان پیام