خراشی که هرگز درمان نمی‌شود
پایگاه خبری گلونی، نگار فیض‌آبادی: ترس از نیستی، احساس مشترکی‌ست که نژاد، ملیت و جنسیت نمی‌شناسد. اینکه افراد چگونه با اضطراب مرگ روبه‌رو خواهند شد به عوامل مختلفی از جمله تفاوت‌های فردی مربوط می‌شود.
“بودن و ماندن” محتوایی‌ست که می‌تواند در ظرف‌های مختلفی ریخته شود. یک شخص بودن خود را می‌تواند با یک اثر چشم‌نوازی چون نقاشی نشان دهد، شخص دیگری آن را در ظرف داستان بریزد. فرد دیگری، نهالی بکارد، کسی یک عادت رفتاری خوب را رواج دهد و هزار و یک کار ماندگار و خوب دیگر که البته قرار نیست همه نویسنده، نقاش و یا شخص معروفی باشند. حتی یک شهروند هم می‌تواند با رعایت قوانین، ماندن خود را به شیوه‌ای خوب نشان دهد و آن را ماندگار کند. چون انسان، موجودی‌ست که هم از محیط تأثیر می‌پذیرد و هم می‌تواند مؤثر واقع شود. اینکه چگونه تأثیر بگذاریم به ویژگی‌های فردی، نوع تربیت، فرهنگ و در نهایت انتخاب خودمان بستگی دارد.
در مقابل، شخصی را در نظر بگیرید که برای نشان دادن “بودن” خود تصمیم می‌گیرد تا نقشی را روی آثار باستانی باقی بگذارد. دیواره غارها را تصور کنید که پر است از خط و یادگاری. تنه درختانی که خراشیده و از نوشته‌هایی پوشیده شده که دیگر شبیه یک تنه درخت زیبا نیستند. صندلی‌های اتوبوس، نیمکت‌های مدرسه، دیوارهای خیابان‌ها و … هم خیلی وقت‌ها از دست یادگارنویس ها جان سالم به در نمی‌برند.
به هر حال راهی که برای نشان‌دادن بودنمان انتخاب می‌کنیم، آن قدر باید راه درست و سالمی باشد که هم دیگران از دیدنش لذت ببرند و هم بتوان آن را به عنوان یک الگو معرفی کرد تا همه همان طور باشند.
حالا سؤال اصلی ما از صاحبان اثری است که درختان پارک لاله را به این شکل درآورده‌اند. ای کاش می‌شد پیدایشان کرد و ازشان پرسید اگر همه ما با یک وسیله به جان آثار باستانی، درخت‌ها، وسیله‌های حمل و نقل عمومی و … بیفتیم آیا می‌شود به آنها نگاه کرد و لذت برد؟ آیا اصلاً دیگر اثری از آثار اصیل ایرانی باقی خواهد ماند؟ با بدن و وسیله‌های شخصی خودمان هم همین طور برخورد می‌کنیم؟
خوب است فراموش نکنیم یکی از ویژگی‌های جامعه سالم این است که مردمانش با هم و البته با اشیاء، رفتار مناسبی داشته باشند. از همین جاست که تفاوت‌ها آغاز می‌شود. یادگارنویس ها راه ناسالم خود را پیش می‌گیرند و عده‌ای هم تصمیم می‌گیرند تا هویت خودشان را با کارهای درست به شایستگی به دیگران نشان دهند.
پایان پیام
کد خبر : 18168 ساعت خبر : 8:55 ب.ظ
عالی …
بسیار بسیار زیبا و تاثیر گذار …
ا
زنده باد ، چقدر عالی نوشتند …یکی از ویژگی‌های جامعه سالم این است که مردمانش با هم و البته با اشیاء، رفتار مناسبی داشته باشند. از همین جاست که تفاوت‌ها آغاز می‌شود.
نوشته ی عالی بود .
به نظره من چیزی که نمودش هم در جامعه زیاد شده این هست که بیشتر جوانان برای نشان دادن اعتراض هم دست به تخریب و آسیب محیط میزنند ،پدیده ی وندالیسم هر روز بیشتر شده و افراد برای نشان دادن نارضایتی ازش استفاده میکنن ،، و مثال اون رو میتونیم نزدیک انتخابات ببینیم که روی درختان و مبلمان شهری نام کاندیدای مورد نظرشون رو هک میکنن!!به نظرم کلا نمیشه به پای شعور و فرهنگ و ناآگاهی مردم گذاشت ،،در اکثر مواقع با علم به اینکه نوعی تخریب هست انجام میشه !